terug- maar zeker ook vooruit kijken

Afgelopen week kwam ik onderstaande teksten op facebook tegen.

Uiteraard moet je het met een korreltje zout nemen, maar ik vond ze toch wel toepasselijk.

Nu, de laatste dagen van het jaar, kijk ik toch even terug op afgelopen jaar. En wat voor een jaar was het. Mijn leven heeft de afgelopen jaren sowieso wel in het teken gestaan van mijn gezondheid, maar afgelopen jaar eindelijk een keer met een positief vooruitzicht.

Als mijn man en ik wel eens in het ziekenhuis lopen, vragen we ons af hoe vaak ik daar al de afgelopen jaren geweest ben.

Nooit voor de meest ernstige dingen, maar er was afgelopen jaren altijd wel iets.

Van onderzoeken naar mijn fibromyalgie tot onderzoeken naar mijn duizeligheid aanvallen, wat migraine bleek te zijn.

Met de fibromyalgie moet ik leren leven, voor de migraine heb ik gelukkig goede medicijnen gekregen.

Afgelopen jaar stond dus in het teken van de gastric bypass.

Ook 3 jaar geleden liep ik daarvoor in een ziekenhuis in Hengelo, maar daar werd ik toen afgewezen.

Dit jaar dan toch eindelijk groen licht gekregen.

En het heeft ook echt dit hele jaar in beslag genomen.

In januari zat ik huilend bij mijn huisarts op het spreekuur, het kon echt niet meer. Zowel lichamelijk als geestelijk trok in het niet meer. En dat nam zij gelukkig serieus.

Ik slikte steeds meer pijnstillers om mijn fibromyalgie enigszins onder controle te houden, en sociaal trok ik mij steeds meer terug.

Nu, op de één na laatste dag van het jaar kijk ik terug op een bewogen jaar die achteraf sneller is gegaan dan ik in februari niet kon bedenken. Ik zag toen best tegen al het wachten op.

En nu? Nu is het alweer ruim 3 maanden geleden dat ik geopereerd ben en ben ik inmiddels al 27,5kg afgevallen!!!!

"3e kerstdag" zijn we een middagje naar Nordhorn in Duitsland geweest.

Er was nog iets van een kerstmarkt. Maar wat viel direct op?

Het stond alleen maar in het teken van (vr)eten....

Braadworsten, patat, hamburgers, churro's, glühwein en snoep. Meer was er niet. Geen gezond voer te krijgen.

Een jaar geleden zou ik me daar zeker door hebben laten verleiden. Dit jaar niet. Geen trek en geen behoefte.

Bij de lunch hebben we 2 maaltijden besteld (we waren met z'n 3en), maar ik wist al dat ik geen hele portie op kon. Ik heb een stukje wrap van mijn zoon gekregen en een kop thee genomen, en dat was genoeg.

De gbp heeft zo ook z'n financiële voordelen 😉

Wat ook zo leuk was;

mijn man fluisterde in mijn oor: een paar maanden geleden zou je niet in deze stoel passen.

En daar had hij gelijk in. 

Het waren de welbekende rieten kuipstoeltjes waar je zo heerlijk knel in kunt zitten als je benen en heupen aan de brede kant zijn.

Zonder erbij na te denken ging ik er gewoon inzitten, en dat ging prima.

Terwijl ik afgelopen zomer de terrassen nog af scande naar de juiste maat stoel voordat ik ergens ging zitten.

Wat fijn dat mijn man mij daar dan toch zo nu en dan aan herinnert. 

Want hoe erg die tijd ook was, ik wil het niet vergeten.

Dat ik nu al zoveel kwijt ben, en waarschijnlijk voor mijn vakantie in Juli op mijn streefgewicht ben, is uiteraard fantastisch. Maar ik wil en kan het niet als vanzelfsprekend gaan zien.

Ik weet als geen ander waar ik vandaan kwam, dus wil ik ook dagelijks dankbaar voor deze kans die ik gekregen heb, blijven zijn.

Zoals in de reacties van mijn vorige blog staat; de artsen hebben de operatie gedaan, maar de rest heb je zelf gedaan.

Daar had zij helemaal gelijk in.

Het was niet even opereren en de rest gaat vanzelf. Daar moet ik nog dagelijks mijn best voor doen, en dat zal de rest van mijn leven zo blijven.

Conclusie:

Dank dat ik deze kans heb gekregen, dank aan de chirurg en dank aan mezelf dat ik deze grote stap heb durven zetten.

Dank aan mijn lieve man en kinderen die mij vanaf dag 1 volledig hebben gesteund, en dank aan jullie die elke keer weer mijn blogs lezen.

Ik kijk uit naar een mooi, slank maar vooral gezond 2020, en wens jullie niets minder.

xxx

ruim over de helft

Vanmorgen kreeg ik de vraag of ik gestopt ben met bloggen....
Zeker niet, maar ik was even inspiratieloos. Wel lief dat ik gemist werd.

De laatste keer had ik gewacht op de mijlpaal van -20kg, dus wilde ik nu eigenlijk wachten op de -25.
Daar ben ik nog niet, maar verwacht het voor eind van volgende week wel te halen.
Vanmorgen vertelde de weegschaal mij dat ik op -24.5kg zit. 😲
Hoedan???
Ik vind het nog steeds heel bijzonder.
Er zijn nog geen drie maanden voorbij (over 4 dagen), maar ik ben al wel ruim over de helft wat mij betreft.
Geen idee wanneer mijn lijf het goed vindt, maar mijn streven was om 40 kg te lozen.
Nog maar 16 te gaan dus.

Er werd ons verteld dat het zo'n 1 a anderhalf jaar gaat duren voordat je lichaam op gewicht is, maar ik kan me niet voorstellen dat ik over de komende 16kg nog een jaar moet gaan doen.
Of ik moet me heel erg vergissen. We zien wel, gelukkig is het geen vervelende obsessie meer.

Ik weet dus dat ik er voorlopig nog niet ben, maar ik voel me nu al zoveel beter.
Mijn jasje op werk hangt los over mijn heupen ( 3mnd geleden kon hij niet fatsoenlijk dicht), een groot gedeelte van mijn kleding heb ik weg kunnen doen omdat het echt niet meer kon.
Vorige week ben ik naar een kledingwinkel hier in de stad geweest. Ik kende het niet, maar had ze op de Margriet winterfair ontdekt.
Daar had ik al een superleuke jurk gekocht ( hij stond ook heel leuk 😉), dus dacht ik; ik ga nog zoiets scoren...
Tot mijn grote vreugde hadden ze een groot gedeelte met 40 en 60% korting!!!
Toen ik eenmaal door had welke maat ik nu heb, dat de kleding lekker paste en ook nog eens leuk stond, ben ik helemaal los gegaan.
In een half uur had ik 4 jurken, 2 blouses en 2 jasjes te pakken!!!
Ik kan me niet herinneren dat ik zo blij een kledingzaak uitgekomen ben.

Verder gaat het eigenlijk allemaal wel goed.
Sinds kort ben ik weer volledig aan het werk, ik sport nog met veel plezier en zit mentaal ook lekker in mijn vel.
Met de dames en heer van mijn groep gaat het ook goed. De één gaat wat harder dan de ander, maar zover ik weet is iedereen tevreden en heeft niemand spijt.

Waar ik wel moeite mee heb, is alle aandacht en complimentjes.
Ik sta niet graag in het middelpunt van belangstelling, en zeker niet als het om mijn lichaam gaat.
Kom op zeg, ga ff lekker uitgebreid naar mijn lijf kijken.
Deed men dat voorheen ook? Geen idee, maar niemand heeft ooit gezegd; goh Ireen, wat ben jij dik geworden.
Ik snap wel dat het positief en lief bedoeld is, maar toch voelt het raar.
Mensen zeggen (roepen); Jeeee, wat zie jij er goed uit!!!!
Hoezo? Was het 3 maanden geleden zo erg?????
Nogmaals, ik weet dat het allemaal goed bedoeld is, maar ik kan er moeilijk mee omgaan.
Wie weet komt dat nog....

Kerst en oud&nieuw staan voor de deur.
Er wordt soms gevraagd; hoe ga je dat doen dan?
Nou, heel simpel. Ik ben nooit een voorstander van volvreten tijdens die dagen geweest, dus dat gaat nu ook niet gebeuren.
Dat wil niet zeggen dat ik niets speciaals in huis haal, maar het zal gewoon een stuk minder zijn dan anders. Ik mag alles eten, maar dat wil niet zeggen dat ik het ook allemaal wil eten.
Ook met minder en gezond eten kun je gezellige dagen hebben toch? 🌲

weer een mijlpaal bereikt

Niet dat ik er héél lang op heb moeten wachten, maar naar deze dag heb ik toch echt wel uitgekeken...

Vanaf het moment dat ik aangemeld ben bij de NOK, ben ik al aan het aftellen en wachten en naar data toe aan het leven.
De screening, de uitslag, de pre operatieve screening, de definitieve datum, de operatie etc etc

Ik ben een expert in wachten en aftellen geworden.

Zo ook na de operatie;
Bij de eerste 5kg was ik al blij, daarna leef je naar de -10, vervolgens is iedere kilo er af een feestje.
Maar vandaag maakte ik een klein vreugdedansje in de badkamer. 💃
Mijn (tegenwoordig) grote vriend Meneer Weegschaal, zei dat ik de grens van -20 kg ben gepasseerd!!!!
Hoedan????
In 2 maanden 20 kilo afgevallen.
Wie had dat ooit durven dromen?
En nee, ik ben er nog lang niet. Maar dit voelt al zo goed!!!💪

Dit voelt goed, maar ik voel me ook goed.
Zowel fysiek als mentaal.
Het eten gaat goed, ik kan mijn porties ondertussen goed inschatten.
Soms vraag ik mezelf af of er dingen zijn die ik mis.
Zo eet ik bv geen brood meer. Niet omdat het niet mag, maar het valt gewoon niet lekker. Te zwaar op de maag.
Daarvoor in de plaats wissel ik af met allerlei soorten crackers en beschuit, en dat gaat prima.
Uiteraard verlang ik best wel eens naar een vers wit bolletje met roomboter en hagelslag.
Maar hé, waar was ik ook alweer dik van geworden? 😏

Gelukkig heb ik nog nooit een dumping gehad. Het schijnt dat je daar behoorlijk beroerd van kan zijn.
Een dumping krijg je als het eten te snel in de darmen wordt gestort ( als je eet en drinkt tegelijk), of bij teveel vet of suiker.
Wel is het twee keer mis gegaan in mijn slokdarm.
Of ik een te grote hap had genomen of te snel heb gegeten, dat weet ik niet, maar dat het ellendig was weet ik wel.
Na twee happen kreeg ik krampen in mijn slokdarm, het eten wilde niet zakken. Je voelt dat je een boer moet laten, maar de weg is versperd .
Uiteindelijk weet je niet waar je het zoeken moet van ellende, je wilt plat liggen maar je hebt ook het gevoel dat je moet overgeven. Alleen de maag werkt niet mee om het voedsel naar boven te duwen.
Alles bij elkaar duurt zo'n half uur en zorgt ervoor dat je daarna echt niks meer wilt eten.
Wel jammer als je heerlijk Indisch eten hebt gehaald . Gelukkig smaakte het de volgende dag ook nog lekker .

Volgende week wordt mijn vriendin geopereerd. Zij had zich al veel eerder aangemeld, maar door omstandigheden liep het allemaal wat uit.
Vanmorgen definitief groen licht gekregen en mag ze Donderdag naar dezelfde afdeling als waar ik 2 maanden geleden lag.
Wat ben ik ontzettend blij voor haar. Ik weet hoe ze zich voelt, en na zolang wachten ben je er echt 100% aan toe.
Lieve A... ik wens je alvast heel veel succes, en ik tel de laatste dagen met je mee. ❤

Volgende week werk ik nog wat minder, maar die week daarna ga ik weer voor 100% aan het werk.
Ook dat voelt goed.
Nu ik ook weer lekker 2 a 3x per week aan het sporten ben, krijg ik weer wat meer energie. Heerlijk!!

Dinsdag het jaarlijkse uitje met mijn beste vriendin naar de Margriet Winterfair.
Tot nu toe begonnen we daar met koffie en een bosche bol, tussen de middag een lekkere lunch, halverwege de middag een warme wafel met kersen en slagroom en als traditie sluiten we deze dag af met een puntzak patat.
Dat zal dit jaar totaal anders zijn voor mij. Ik zal wat kleine dingen meenemen, want ik ga geen E10,- voor een lunch betalen waar ik de helft niet van op kan.
De komende dagen maar even kijken wat ik mee kan nemen.

Eten en sporten...

Vandaag is het 7 weken geleden dat ik mijn gastric bypass kreeg.
Op de Facebook pagina zegt men altijd; ik heb een 🥝.

Want dat is wat ons verteld wordt,  de maag wordt verkleind naar de grote van een kiwi .
De eerste dagen na de operatie geloofde ik dat zeker.
100ml yoghurt kreeg ik niet eens op.

Maar nu,  7 weken later,  is dat wel anders.
Het is niet zo dat ik al een heel bord leeg eet,  of met gemak 2 boterhammen weg werk.  Maar de 100ml is nu toch echt wel verdubbeld.
Als ik ontbijt met kwark of yoghurt,  is 200ml geen probleem.
Maar ontbijt ik met cracker of beschuit,  dan blijft het wel bij 1 stuk.

Het is dus nog even zoeken naar de hoeveelheden.
Ook bij het avondeten is het een kwestie van keuzes maken.
Vaak is de combi aardappel, groente en vlees teveel.  Dus daar moet wat in geschrapt worden.
Ik ben altijd een grote liefhebber van vlees geweest, dus dat wil ik mezelf niet ontzeggen.
Maar het is echt minimaal.
In het begin kocht ik nog gewoon 3 stuks.  Nam Ik een klein stukje van mijn portie, en ging de rest naar man en zoon.
Dat doe ik niet meer,  anders ga ik hun nog vetmesten .
Gelukkig zijn we het daarover eens en koop ik nog maar 2 stuks en haal ik van hun portie een klein reepje af. Meer dan genoeg voor mij.
Vervolgens moet er een hoeveelheid groente gekozen worden.
Om zoveel mogelijk vitamines binnen te krijgen, probeer ik toch wel een hele opscheplepel te nemen. Meestal is er dan geen plaats meer voor een aardappel.
Daar moet ik dus keuzes in maken.
Ik eet van een ontbijtbordje, die is redelijk gevuld.
Dus van een 🥝maag is denk ik geen sprake meer.

Ik weet uiteraard nu niet hoe ik er voor sta qua vitamines,  maar ik geloof dat ik het aardig redt met deze hoeveelheden.
Soms ben ik nog wel slap in de benen of wat bibberig, maar als ik op tijd eet (elke 3 uur), dan gaat het over het algemeen redelijk tot goed.

Vanmorgen heb ik een proefles gedaan bij een sportschool hier in de buurt.
Na anderhalf jaar niks aan sport gedaan te hebben (en de nodige kilo's aangekomen) , was het weer heel fijn om wat te doen.
Net als fietsten verleer je het fitnessen ook niet, en dat zag de trainer.
De kracht is er nog lang niet,  maar de techniek zat er gelukkig nog in. 
Ik heb een 7 dagen gratis proef abonnement,  dus ik kan me de komende week uitleven.
Eerst maar eens kijken hoe mijn spieren morgen aanvoelen.....💪

weekendje weg

Vorige week was mijn man jarig.
Na een paar keer gevraagd te hebben wat hij wilde hebben, was uiteindelijk het antwoord:
Een cadeau naar keuze....

Tja, wat moet je daar nou mee?
Maar uiteindelijk was ik er uit, en heb ik hem een weekendje weg gegeven.
Uiteraard in mijn gezelschap 😉

Zodoende waren wij afgelopen weekend in en rondom Leiden te vinden.
Hij was erg blij met deze verassing. Voor mij was het even spannend hoe ik dat met het eten ging doen.
Want ja, dat werd dus 2 dagen buiten de deur eten.

Zaterdagmiddag werd het een lunch in de binnenstad van Leiden.
Ik koos voor brood met zalm, want ik had de borden met salades al voorbij zien komen. Daar kan ik een week van eten...

Maar ook mijn portie was veel en veel teveel voor mij.

2 dikke oerbroden, belegd met kruiden roomkaas, sla en een flinke berg zalm.
Ik heb genoten van de zalm, een deel van 1 boterham en de komkommer, daarna zat ik echt goed vol.

Ook nog wel even spannend of het allemaal wel goed zal vallen in maag en darmen. Tot nu is het 1x mis gegaan, maar toen was ik gelukkig thuis. Ik moet er niet aan denken dat dat in een restaurant of op straat gebeurd.

's avonds kozen we voor Indonesisch eten. Daar zijn we allebei gek op.
Thuis had ik al op de menukaart gekeken waar ik uit kon kiezen. Rijst en bami valt nogal zwaar, dus ik ben op safe gegaan en heb voor saté gekozen.

Niet wetende dat ik daarnaast ook nog een flink bord met rijst en groente kreeg...
Op Bali zijn wij gewend dat de porties niet zo groot zijn (de gemiddelde balinees eet niet zoveel), maar hier waren de porties duidelijk aan de westerse maatstaven aangepast.
U raadt het al, ik kreeg het niet op.
Desondanks heb ik volop genoten van mijn saté, en is het in darmland ook goed gegaan.

De volgende morgen ontbijtbuffet in het hotel.
Volop keus, maar toch niet zoveel voor iemand met een gbp.
Brood, croissants, muffins, donuts, gebakken eieren, spek, zalm etc etc
Ik heb het bij een handje blauwe bessen en 2 happen roerei gehouden.

Al met al hebben we genoten van de stad, het strand in Katwijk, mijn oude buurtje in Alphen a/d Rijn en elkaar.

Blij dat het allemaal goed is gegaan met eten en drinken, dus zeker voor herhaling vatbaar!

Moe, maar voldaan, lag ik Zondagavond om 20.15u op bed.

Cijfers en zo

Ik had me voorgenomen om weer te gaan schrijven als ik op de -15kg zat. 

Alleen kwam dat getal eerder dan ik had verwacht. 

Afgelopen week viel ik 1a2 ons per dag af,  maar vanochtend werd ik aangenaam verrast met een hele kilo!!!

Om precies te zijn staat de teller nu op -15.2.
Hoe bijzonder. Ik weet gewoon niet wat me overkomt.
Zoals ik in mijn vorige blog schreef, ik zit in een stoptrein,  en zal echt nog wel een paar keer stil staan,  maar zolang de trein rijdt ben ik blij.

Ik zat te denken;
Over 8 maanden gaan wij  op vakantie. Weer 16 uur als sardientjes in een vliegtuig ✈
De afgelopen 2x dat ik die reis maakte,  zat ik niet echt comfortabel. Ik paste net aan in de stoel, de riem moest altijd flink vergroot worden,  en een beetje schuin zitten was geen optie.
Stel dat ik de komende 8 maanden gemiddeld 2kg per maand afval.
Dan stap ik dus met 30kg minder in dat vliegtuig...
30 kg !!!!
Dat is wat je aan bagage mee mag nemen.

Normaal gesproken weegt mijn koffer geen 30kg, maar de 25 die ik meeneem vind ik al aardig zwaar.

Misschien mag ik ter compensatie nu een koffer extra meenemen? 🤪

Maar hoe fijn zal het zijn om straks op Bali 100 traptreden van een tempel met 30kg minder op te gaan?
Wandelen in de natuur,  tussen de rijstvelden,  zonder te hijgen en te puffen en 3x te moeten stoppen omdat ik niet verder kan.

Ik kan me er nog geen voorstelling van maken,  maar ik weet wel dat ik daar enorm naar verlang.
We gaan pas 2 juli,  dat duurt echt nog lang,  maar eens is het zover .
Eerst maar de winter door...☃️

Morgenavond heb ik een kennismakingsgesprek bij een sportschool.
3 jaar geleden ging ik ook, vol goeie moed, na vele jaren weer sporten.
Toen in de hoop dat ik daarmee misschien zou gaan afvallen.
Ik heb toen anderhalf jaar met veel plezier gesport, maar van afvallen was geen of nauwelijks sprake.
Heel voorzichtig zag ik wel wat verandering aan mijn lichaam, maar het mocht geen naam hebben.
Door mijn fibromyalgie heb ik anderhalf jaar spierpijn gehad, maar omdat ik lol had in het sterker worden, had ik dat er voor over.
Ja, sterker werd ik wel, maar daar bleef het ook bij.
Gefrustreerd dat ik niks afviel ben ik gestopt. Hoe jammer ik het ook vond.
Conclusie; met alleen sporten red je het niet.

Nu de kilo's er wel afgaan, durf ik weer voorzichtig aan sporten te denken.
Ik heb altijd een voorliefde voor fitness gehad, dus dat is ook wat ik weer wil gaan doen.
Met de laatste "mislukking" nog in mijn achterhoofd, zal het best spannend worden, maar ik krijg er langzaamaan wel zin in.
Doel is nu niet om af te vallen, maar om sterker te worden en mijn lijf wat gespierde contouren te geven voordat de vellen erbij gaan hangen....😒.
En, zoals onze nieuwe bewegingscoach afgelopen donderdag zei; Van bankhangen krijg je geen conditie. Het heeft dus geen zin om op de bank te gaan zitten wachten tot ik meer conditie heb om aan een sport te beginnen.

Of ik de komende weken zo doorga met afvallen is natuurlijk de vraag, maar ik weet nu dat het niet erg is als ik af en toe even stil sta.
Daarna stappen we gewoon weer de trein in, en rijden we rustig aan door naar het volgende station.
❤

en door....

12 dagen na mijn laatste blog kan ik weer positief vooruit kijken.

Nadat ik 10 dagen stil stond qua afvallen, is er de afgelopen week toch weer 1.9kg af!!!!
Hoe blij kun je zijn als je steeds weer op de weegschaal staat en ziet dat er een paar ons of een pond af is?
Zo fijn om te zien dat mijn lichaam toch niet opgeeft, en gewoon doet wat ze hoort te doen.

Afgelopen Woensdag had ik de eerste  officiële controle in het ziekenhuis.
Alles was goed.
Toen ik mijn zorgen uitsprak over het niet meer afvallen, was haar reactie:
"Je bent in 2 weken zo'n 10kg afgevallen, dat is veel, maar normaal na de operatie. Maaaarrrrr, als je in dat tempo door was gegaan en hier nu met -20 kg zat, had ik je direct op laten nemen."😲

Die kwam binnen, en was ook heel duidelijk.
Ze heeft goed uitgelegd wat er aan de hand was.
Mijn lichaam is nog in totale stress van de operatie , narcose en het afvallen.
Ten eerste moet ik herstellen van de operatie, dat kost energie.
Die energie krijg ik niet omdat ik heel weinig eet en beweeg.
Daarnaast moet mijn lichaam wennen aan het lage aantal kcal dat er binnen komt.
Heel veel werk te doen dus, waardoor het lichaam zegt; "ho stop, even rust, even bijkomen. Daarna mag je weer verder vet gaan verbranden".
En dat doet het de laatste dagen dan ook weer.
1,9 in een week is aardig wat. Dat is me met een dieet nog nooit gelukt.

In totaal ben ik nu 13.3kg afgevallen.
En dat ga ik nu ook wel zien en merken.
Mensen die mij sinds de operatie nog niet gezien hebben, zien het direct.
Ik begin het aan mijn kleding te merken.
Gister heb ik een nieuwe broek en tuniek gekocht, 2 maten kleiner!!!!!
Ik wist niet wat me overkwam.
Zo vreemd, maar ook best eng, maar toch ook wel trots.

Voorlopig ben ik er nog niet, ik heb nog een aardig lange weg te gaan, maar dit resultaat heb ik alvast in de pocket.
13 kg in 4 weken is natuurlijk belachelijk veel, maar ik ben er blij mee.
Hoe snel of langzaam het de komen de weken gaat zullen we zien.
Ik weet nu in ieder geval dat het normaal is om af en toe een tussenstop te hebben, maar dat de trein daarna gewoon weer verder gaat naar het volgende station.
Normaal zit ik het liefst in een intercity, maar nu neem ik genoegen met een stoptrein.
Op naar de volgende bestemming....🚆🚈🚈

diepe dip

Mijn vorige blog eindigde ik hoopvol met:
Op naar de volgende 10kg

Helaas zit er nog geen beweging in.
Sterker nog; ik sta al een week stil.
En dat frustreert me.

Toen ik vanmorgen hoopvol op de weegschaal stond en zag dat er weer 0.0 beweging in zat, raakte ik licht in paniek.
Was dit het dan? Geeft mijn lichaam nu al op?
Heb ik werkelijk een zware operatie ondergaan voor deze 9kg?

Ik weet het even niet meer.
Ik voel me K*t en huil, maar daar schiet ik niks mee op.
Ik hoor iedereen zeggen; komt goed, gaat echt wel weer verder.
Lijkt mij ook, volgens mij is er nog nooit iemand niet afgevallen na een gbp, maar voor nu heb ik daar even geen vertrouwen in.

Afgelopen Donderdag hadden we een gesprek met de diëtist van de NOK.
Zij vond dat ik te weinig eetmomenten heb.
Ik eet mijn ontbijt, lunch en diner en tussendoor drink ik thee.
Dat vult mij voldoende de hele dag.
Maar ik moet toch echt naar 6 eetmomenten. Dat hoeven geen hele maaltijden te zijn, maar iets van fruit, zuivel of een crackertje.
Gister mijn best gedaan om dit te realiseren, met als gevolg dat ik de hele dag door echt vol zat.
Ik moet hier dus nog steeds mijn weg in zien te vinden.

Ook het langzamer of niet afvallen op dit moment vond zij niet vreemd.
Mijn lichaam is totaal in de stress door de operatie, de narcose en de weinig kcal die binnen komen, dus gaat het protesteren door vast te houden.
Klinkt misschien logisch, maar voor nu voelt het niet goed.

Iemand uit mijn groep zei vanmorgen dat het wel goed komt en dat ik voorheen bij dieet nr zoveel waarschijnlijk alweer was gestopt.
En daar had ze gelijk in.
Ik realiseerde me dat ik, als dit was gebeurt met een normaal dieet, ik vandaag dusdanig opstandig was geworden  dat ik vanavond op zeker naar de snackbar was gegaan. Het had immers toch geen zin meer om door te gaan....
Nu kan ik die handdoek niet in de ring gooien en zal gewoon door moeten gaan, of ik nou wil of niet. Er is geen weg meer terug.

Vanavond ga ik gezellig met mijn vriendin naar Fred v Leer.
Heerlijk een avondje lachen (misschien wat exra kcal verbranden 😏), en hopelijk kijk ik er morgen weer wat hoopvoller tegenaan.

Nu eerst mezelf verwennen met een gesneden appeltje met kaneel en vanillevla uit de magnetron.
Dankjewel M-J voor de lieve support en goeie tip, ❤

Bijna halverwege

Maandag 7 okt

Over 2 dagen is het alweer 3 weken geleden dat ik mijn gbp kreeg.
Hoewel het al lang geleden lijkt, is 3 weken natuurlijk niet veel.

En dat laat mijn lijf ook weten.
Over het algemeen voel ik me goed.
Ik ben niet ziek, heb geen pijn en het eten en drinken gaat ook steeds beter.
Maar ohwee als ik in beweging kom...
Mijn benen voelen aan als pap, en mijn hoofd wordt dan een beetje wazig.

Men zegt dat je na 3 weken weer voorzichtig mag beginnen met sporten (alleen nog niet zwaar tillen), maar ik moet er niet aan denken om nu al naar een sportschool te gaan.

Af en toe, als het weer meezit, maak ik hier in de buurt een wandeling.
Dat is een rondje van 1.4 km.
Voorheen stelde dat niets voor, maar nu ben ik blij als ik thuis ben en kan neerploffen op de bank.
Mijn benen zijn dan al aan het verzuren en mijn hoofd tolt alle kanten op.
Erg eigenlijk wat zo'n narcose met je lichaam doet.

Daarnaast is het ook zo, dat mijn spieren heel snel terug bij af zijn als ik een tijdje niks doe.
Toen ik nog sportte, had ik best redelijk sterke beenspieren. Maar ook toen, als ik 3 weken vakantie had en niks aan sport deed, moest ik daarna weer een paar stappen terug doen.

Nu heb ik al een jaar niet gesport, en zit ik ook al 3 weken op de bank.
Dat is niet echt bevorderlijk voor je spieren, dus weer helemaal opnieuw opbouwen.
Als ik weer wat fitter ben ga ik weer eens bij de sportschool kijken.

Het eten en drinken gaat redelijk tot goed.
Ik heb geen moeite met de kleine porties. Vol is vol, dus waarom zal ik meer willen eten?
Voor de operatie kon ik nog wel eens iets extra eten, ook als ik al vol zat. Nog 1 hapje omdat het zo lekker is...
Nu kan dat echt niet meer. Het is niet zo dat ik bomvol zit en er echt niks meer bij kan.
Het is meer dat ik sneller verzadigd ben en op tijd weet te stoppen.
Daar ben ik blij mee.
Geen stemmen in mijn hoofd die schreeuwen om meer. Genoeg is genoeg.
Ook de drang naar zoet is er niet meer.
Voorheen kon ik nog wel eens heel erg naar iets zoets verlangen, nu helemaal niet meer.
Sterker nog; ik heb sinds de operatie helemaal nog geen snoepje of koekje gegeten.
Of dat zo zal blijven weet ik niet, maar voorlopig vind ik het goed.

Het voldoende drinken is nog wel een dingetje.
Drinken kan niet (meer) tijdens het eten, daar moet een half uur tussen zitten.
Helaas vergeet ik nog wel eens te drinken en denk ik er pas weer aan op het moment dat ik weer wat wil gaan eten.
Ik drink wel 2 of 3x per dag een kop thee (koffie lust ik niet meer), maar daarmee kom ik nog lang niet aan mijn gewenste liter op een dag.
Ik heb een fles water met een smaakje aangemaakt zodat het wat makkelijker drinkt, maar ook die krijg ik niet op een dag op.
Daar moet ik dus nog even wat voor verzinnen.

De eerste week vlogen de kilo's eraf, maar nu gaat het een stuk minder.
Sterker nog, ik sta al een paar dagen stil.
Dat frustreert me, maar aan de andere kant hoor ik signalen uit mijn groep dat ik niet de enige ben.
Het schijnt erbij te horen.
Al met al ben ik nu , incl de 2 kg voor de operatie, toch al 11 kg kwijt!!!!
Uiteraard ben ik er nog lang niet, maar het begin is er.
Op naar de volgende 10kg....

en toen was het zover!

25-09-2019, 10.30uur

Op het moment dat ik aan deze blog begin, is het precies een week geleden dat ik naar de o.k ging...

Woensdag 18 sept;
Om te voorkomen dat we in de file zouden komen te staan, zijn we extra vroeg van huis gegaan.
Zonder file rij ik er 35 minuten over naar het Rijnstate ziekenhuis, maar deze dag hadden we er een uur voor uit getrokken.

07.00uur liepen we het ziekenhuis binnen.
Mooi op tijd, ik moest er om 07.15u zijn.
De opnamebalie ging net open, dus ik kon gelijk doorlopen.
Aanmelden en naar de juiste afdeling (b6) gaan, ging snel, dus we zaten al om 07.05u in de wachtkamer.
En daar begon het grote wachten.
De één na de ander werd opgehaald, maar ik niet.
Om 08.15u ben ik maar gaan vragen waarom ik me in godsnaam om 07.15 moest melden.
Tja, de opnamegesprekken duurden blijkbaar wat langer, ik zou bijna aan de beurt zijn...

08.30u werd ik eindelijk gehaald.
Bij mijn opmerking "oh, toch nog" keek mevrouw niet blij, maar daar had ik op dat moment geen boodschap aan.
Ze nam ons mee naar een kamertje, waar ze alleen zei dat ik me moest wegen en liep weer weg.
Ik dacht, ik wacht wel tot ze terug is want ze wil vast wel het resultaat zien, maar nee hoor, toen ze terug kwam vroeg ze of ik al gewogen had. Nee dus.
Dus alsnog gewogen, en zonder te controleren nam ze het gewicht van mij over. ( ik had haar heel wat anders kunnen doorgeven...)
Toen kwam ze met een karretje om mijn bloeddruk en zuurstof te meten. Ze sloot me aan en ging achter haar bureau zitten, kijkend op haar beeldscherm.
Het apparaat had zijn werk gedaan, en ik mocht mezelf afkoppelen.
Even opstaan om te helpen was denk ik net iets teveel van het goede.

Vervolgens moest ze NOG MEER doen;
Ik deed mee aan een onderzoek en daarvoor moest er een sensor op mijn borstkas geplaatst worden.
Dat viel alles behalve mee.
Want ja, hoe moet dat ook alweer?????
Map erbij, lezen......ohja, eerst schoon maken, dan de plakkertjes eraf, opplakken en verbinden met het bijbehorende kastje wat tijdens mijn opname in mijn buurt moest blijven.
Moeilijk dus.
Enfin, John en ik keken elkaar een paar keer aan en dachten alleen maar wijs ons mond te houden.
Daarna bracht ze ons naar mijn kamer/bed en ging weer weg.

Ja, daar sta je dan. En nu?
Gelukkig kwam er al snel verpleging van de afdeling die mij wel vriendelijk te woord stond en gerust stelde. Ik mocht me alvast omkleden, alleen had de vriendelijke dame mij vergeten mijn operatiejas te geven.
Nou ja, ook dat kwam wel weer goed. Maar al met al was het een zenuwslopende start die niet zo lekker verliep.

Om lekker in herhaling te vallen (je raakt er aan gewend na 7 mnd), mochten we weer....je raadt het al; wachten.
Uiteindelijk hebben we tot 10.15u gewacht, en werd ik in mijn operatiestoel gezet.
Helaas kon ik er online geen foto van vinden, maar het is een grote stoel, waar je op de afdeling al in gaat zitten, daarin rijden ze je naar de o.k, en op de o.k wordt ie zo gepositioneerd dat ze je goed kunnen opereren. Plat liggend, armen wijd en toch weer iets rechtop gezet.
Je wilt het niet weten.....🙈

11.00u zijn ze aan de operatie begonnen.

Geen idee hoe laat het was, maar nog in de o.k werd ik gillend, angstig en opstandig wakker.
Gillend van de pijn, angstig van de narcose (is normaal bij mij) en opstandig omdat ik blijkbaar uit mijn stoel wilde. Ik hoorde ze dan ook constant zeggen dat ik moest blijven liggen.
Of ze me weer iets toegediend hebben weet ik niet, maar het volgende moment werd ik op de uitslaapkamer wakker.
Nog steeds erg verward, en helaas ook heel veel pijn.
Op die pijn had ik niet gerekend, meestal voel je de eerste uren na een narcose niks.

Hoe laat en hoe ik vervolgens weer op de afdeling gekomen ben weet ik niet, de weg er naar toe ben ik kwijt. Zo weet ik wel dat ik naast mijn bed stond waar ze me hielpen mijn eigen nachthemd aan te doen, daarna is het weer een zwart gat.
John moest die middag nog een paar uur werken, maar mijn dochter en jongste zoon stonden later op de middag met een bos bloemen naast mijn bed.
Zo lief, maar ik geloof dat ik ze niet veel gesproken heb en dat ze binnen een half uur alweer weg waren. Ik sliep.
's avonds kwam John weer, en was ik iets meer wakker.

Normaal gesproken ga je de volgende dag rond 14.00u naar huis, mits je min. 600ml gedronken hebt.
Als ontbijt kreeg ik 100ml optimel aardbeien yoghurt. Ik wist niet dat dat spul zo chemisch was, ik heb het dan ook bij 2 hapjes gelaten.
Aan de 600ml kwam ik nog lang niet, daarnaast had ik nog veel pijn, kwam amper mijn bed uit, moest veel overgeven en was regelmatig duizelig en misselijk.
Van naar huis gaan was dus nog geen sprake. Zo ook de dagen daarna.
Pas op dag 4 was ik in staat te gaan.

Nu, een week later, gaat het een stuk beter, maar ik ben er nog lang niet.
Ik wissel het zitten, lopen door mijn huis en liggen met enige regelmaat af.
Ik lees, kijk tv, en als het nodig is sluit ik mijn ogen.


Eten gaat met vallen en opstaan.
Zie hier mijn eerst vast ontbijtje (de eerste 5 dagen moest ik dik vloeibaar eten).
Een gekookt ei verspreid over 3 melba toastjes. Helemaal opgegeten!!!!
Langzaamaan begin ik ook met het avondeten mee te eten, maar als ik nog te vol zit van bv mijn middag tussendoortje, dan gaat er niet veel in.
Gisteravond bv, kon ik iets meer dan de helft van een tartaartje op...



                                                                 Ondertussen ligt er bijna dagelijks een kaartje op de mat en komt er visite met bloemen.
Zo leuk, zo lief.
Controlfreak als ik ben, sta ik ook nu dagelijks op de weegschaal en weet niet wat me overkomt.
Dat ik zou gaan afvallen was duidelijk, maar zo snel al?
Nu, op dag 7 ben ik al 6.5kg kwijt.
Dit zal vast niet in dit tempo door blijven denderen, maar voorlopig vind ik het oke.
We zien wel waar het stopt.

laatste dagen

En zo zijn we ineens 10 dagen verder en hoef ik nog maar 3 nachtjes te slapen....

Mensen vragen mij nu of ik al zenuwachtig ben.

Ik weet het niet. Ik geloof niet dat het echt zenuwen zijn, maar ben wel gespannen. ( is dat hetzelfde?)

Een beetje dat gevoel wat je (ik) krijg voor een bijzondere vakantie.

Ik ben 2x naar Bali geweest, dat vergt toch wat meer voorbereiding dan bv een weekje Spanje.

Nog even dit en dat regelen. Heb ik alles klaar liggen? Wat moet er wel en wat moet er niet mee?

Zo ook nu. 

Woensdagochtend moet ik om 07.15 in het ziekenhuis zijn. Dat betekent dat ik echt alles voor die tijd klaar moet hebben.

Vanaf afgelopen donderdag bekruipt me al het gevoel van eigenlijk niks meer willen doen, nergens meer heen willen, geen verplichtingen meer willen hebben.

Maar juist vanaf die dag is mijn agenda volgepland.

3 vriendinnen die mij nog even wilden zien ( lieverds, ik kom gewoon terug hoor....)

Vrijdagochtend, Maandag de hele dag en Dinsdagochtend nog gewoon werken.

Donderdagmiddag kwam mijn vriendin bij mij, Vrijdagmiddag ging ik bij een vriendin theetje doen en Dinsdagmiddag ga ik met een vriendin lunchen.

Zaterdagavond had ik een feestje van een collega, en vandaag (zondag) doe ik niks!!!!

Donderdag begon ik erg tegen al deze afspraken op te zien en wilde het liefst alles afzeggen.

Maar trouw als ik ben doe ik dat niet.

En nu, achteraf, ben ik blij dat ik het niet gedaan heb.

Wat ik wilde (alleen thuis zijn met mijn boek of Netflix op de bank) is niet gelukt, maar daarvoor in de plaats had ik toch 3 hele gezellige afspraken, waardoor de tijd ook weer sneller is gegaan.

Wachten op de bank kan heel lang duren.....

Nu nog anderhalve dag werken en dan heerlijke lunchen. Zin in!!!!

Voor de eerste dagen na de operatie, wanneer ik alleen maar dik vloeibaar mag eten, heb ik vandeweek al wat soep van courgettes uit de tuin gemaakt.

Ook voor de dagen daarna liggen er al havermout muffins in de vriezer.

Verder heb ik pap en de nodige zuivel in huis gehaald, en verder zie ik wel wat ik die eerste dagen wel of niet naar binnen krijg.

De buurvrouw, waar ik al een half jaar de was voor doe , heeft ook al maatregelen genomen voor hun was. Daar heb ik dus ook geen zorgen meer om.

Rest mij nu alleen nog mijn tas voor woensdag in te pakken en geduldig deze laatste 3 dagen door te komen.

Toch wel gek dat het nu "ineens" deze week al zover is.

Zolang gewacht, zo vaak in spanning gezeten of ik wel "goed" gekeurd zou worden, en nu is er niets meer wat deze operatie in de weg staat.

Afkloppen dat ik niet ziek word, en ZEKER mijn bitje voor mijn slaapapneu niet vergeten!!!

Als ik die Woensdag niet bij me heb word ik naar huis gestuurd en gaat de operatie niet door....

Lieve mensen, wat fijn dat ik deze aanloop met jullie mocht/mag delen en dat jullie elke keer weer de moeite hebben genomen om mijn verhaal te lezen.

Dank daarvoor.

Lieve A... dankjewel voor je lieve kaartje. Ik ben zeker ook heel erg trots op jou. Het spijt me dat ik uiteindelijk eerder aan de beurt ben dan jij, maar ik weet zeker dat het bij jou ook allemaal goed gaat komen. Ik hou van jou, en wens je nog heel veel succes met de komende voorbereidingen.

Het schrijven heb ik als heel prettig ervaren, en het feit dat jullie meelezen vind ik echt heel fijn.

Betekent niet dat ik nu ga stoppen, maar ga na mijn operatie zeker verder.

De weg naar een nieuw begin zal nog even voortduren, want alleen de operatie zal mij niet helpen een slanker en gezonder lichaam te krijgen, daar is toch echt wel de nodige aanpassing en doorzettingsvermogen voor nodig.

Ik ga mijn best doen.

slikken en weer doorgaan....

Eindelijk.
Alles staat vast!!!!

Vandaag kreeg ik de brief met de definitieve datum dat ik geopereerd zal worden.

De voorlopige datum van 18 september is zo gebleven.
07.15uur mag ik me in het Rijnstate ziekenhuis melden.

Hoe laat ik dan geopereerd word, dat hoor ik die ochtend pas.
Het kan maar zo zijn dat je pas in de middag aan de beurt bent.....
Laten we maar hopen dat dat niet zo is.

Toen er gisteren bekend werd dat de data van onze groep bekend was, ontplofte de groepsapp zowat.
Iedereen ging gelijk online kijken.
Nu weten we allemaal zeker welke dag we geholpen worden, en hoeven we nog maar 2 weken geduldig te wachten.
Ik zeg wel eens "hoe eerder, hoe beter", maar toch ben ik nu wel blij dat het gewoon de 18e is gebleven.
Ik heb dat op mijn werk al geregeld en John heeft voor die dagen ook vrij gekregen.
Soms wil het nog wel eens gebeuren dat iemand gebeld word met de vraag of hij of zij de volgende dag kan komen omdat er een plekje vrij is gekomen.
Ik moet er toch niet aan denken.

Vanmorgen vroeg iemand mij wanneer ik aan de beurt ben.
Ze weet al weken dat ik deze stap heb gezet, maar had er nooit op gereageerd.
Nadat ik de datum had gezegd zei ze dat ze er verder niets over wilde horen.
Ik dacht dat ze het misschien eng vond, of slechte ervaring met operaties had.
Maar na lang doorvragen kwam het hoge woord eruit...;
Ze vond het de makkelijkste weg.
Na even slikken wilde ik toch weten waarom ze dat vond, maar nee ze wilde er niet over praten zij vindt het de makkelijkste weg. Punt.
Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat dat juist niet zo is, dat je niet zomaar in aanmerking komt, dat er een lang traject aan vooraf gaat, dat het een pittige operatie is , dat je ook daarna levenslang zult hebben....
Maar nee, had geen zin.
Ik ben maar weg gelopen om te voorkomen dat ze mijn opkomende tranen zou zien.

En daar komen de lieverds van mijn groep om de hoek kijken.
Ik had het in de app gezegd, en gelijk kreeg ik  positieve opbeurende reacties.
Wat fijn is het om zulke leuke lieve mensen in je leven te hebben.

...
Nu, een dag later kijk ik er gelukkig anders naar.
Ik denk maar dat het meer over haar dan over mij zegt.
Uiteraard hoef je het niet met mij eens te zijn, er zullen altijd mensen zijn die het niks vinden, dat geeft niet. Maar het fatsoen hebben om te horen hoe of wat, lijkt mij wel het minste wat je kunt doen.
Klaar. Punt. Niet meer aan denken. Geen energie meer in steken.

2 dagen geleden kreeg ik een brief van het ziekenhuis met het verzoek of ik mee wil doen aan een onderzoek tijdens mijn opname.
Nog één?
Maar wat blijkt, het is heel simpel, eigenlijk hoef je er niets voor te doen.
Ik krijg een sensor opgeplakt met allerlei snufjes erin die o.a mijn hartslag en ademhaling meten.
Daarnaast wordt mijn bloeddruk, temperatuur en zuurstof een paar keer extra gemeten.
Dit alles om te kijken of patiënten in de toekomst, na een operatie, eerder naar huis kunnen en met deze sensor op afstand gemonitord kunnen worden. (uiteraard alleen als de gezondheid dat toelaat)
Ik zelf ben er niet zo'n voorstander van, maar vind het niet erg om te helpen dit te onderzoeken.
Dus ja, ik doe ook hier aan mee.

Met de vitaminepillen, die ik de rest van mijn leven moet slikken, moest ik 2 weken voor de operatie starten.
Gisteren de eerste ingenomen. Niks van gemerkt, viel prima.
Het merk die de obesitas kliniek adviseert, schijnt nogal zwaar te vallen. Ik hoor steeds van meer mensen dat ie niet lekker te verwerken is en dat ze overstappen naar een ander merk.

Ik ben nu met dat andere merk begonnen, bevalt me prima en gaat me zo'n 20 cent per dag schelen.
Ik denk dat de kliniek gewoon een afspraak met dat andere bedrijf heeft, want ik heb aan de arts gevraagd wat het verschil was (behalve de prijs), en dat bleek er niet te zijn.
Ook belde er vrij snel, nadat ik een proefpakket had besteld, iemand van het duurdere merk met de vraag of hij mij kon inschrijven voor een half jaarlijks abonnement.....
Dan ben ik er al snel klaar mee, en ga dan zeker voor merk goedkoper.

Verder heb ik, dacht ik, alles voor elkaar en geregeld.
Rest mij nog 13 dagen te wachten.....

dankbaar

Soms kan ik van hele kleine, vaak ook simpele dingen, heel blij worden.
Zo ook afgelopen Donderdag.
Onze laatste groepsbijeenkomst voor de operatie.
Een van de dames was zo lief om voor ons allemaal een sleutelhanger met een olifantje mee te nemen.
Een symbool om ons de komende tijd geluk te wensen.
En zo zie ik het dan ook gelijk. Zo'n cadeautje sluit ik dan direct in mijn hart, en zal hem zeker bij mij blijven dragen.
Of je nou (bij)gelovig bent of niet, ik hou hier van. Ik word daar emotioneel van en koester zo'n geschenk. (grote kans dat ik hem over 10 jaar nog bij me draag...

Over emotie gesproken;
De brief die we aan onszelf "moesten" schrijven, hoe zie je jezelf over 5 jaar met of zonder deze operatie, mochten we deze dag voorlezen.
Tja, wat doe je dan? Ga je zoiets in de groep delen of niet?

Na enige twijfel van iedereen, heeft de dame van de olifantjes als eerste haar brieven voorgelezen.
En watvoor brieven. Zo goed geschreven, zo mooi verwoord, maar ook zo rakend emotioneel dat de een na de ander zat te snotteren.
Daarna heb ik mijn brief, na enige twijfel, met een dikke strot en tranen voorgelezen.
Schrijven gaat mij prima af, zo ook die brief, maar voorlezen is toch even een ander verhaal.
Maar goed, ik heb het gedaan, en na mij volgde er nog een paar.
Niet iedereen wilde dit, en dat is ook goed.
Het is ook niet niks om echt te bedenken wat er kan gebeuren als je niks doet. Waar sta je dan?
Maar ook, hoe zal het zijn als je zo'n 40kg kwijt bent?
Kortom, een hoop tranen, maar mooi om te zien dat deze groep zich dusdanig ontwikkeld heeft dat het goed voelt om de brief met de nodige emoties te durven delen.

Verder hebben we met de diëtist onze toekomstige dagindeling nog eens goed op een rijtje gezet, en wat voorbeelden gekregen voor de eerste dagen na de operatie.
Met de bewegingsdeskundige hadden we een leuk spel.
In een kring, om de beurt een bal naar iemand gooien en daarbij haar/zijn naam noemen en een compliment maken. ( even kijken of iedereen elkaar bij de naam kent 😜)
Daarna een rondje benoemen wat je van een ander weet, en een rondje vragen stellen.
Leuk!!!
En toen kwam het afscheid. Dikke knuffels, kussen en de beste wensen werden er uitgedeeld.
Sommige zullen elkaar al voor of na de operatie in het ziekenhuis zien, anderen zien elkaar pas weer 10 oktober bij de eerst volgende bijeenkomst na onze operatie.

10 oktober is al over een kleine 6 weken. Dat is al drie weken na onze operatie.
Als je het zo bekijkt gaat het allemaal wel rap nu.
Morgen is het september, dat betekent dat ik morgen kan zeggen dat ik deze maand geopereerd word.
Ook zoiets......
Voor nu nog 18 dagen.

De komende 3 weken zijn er dus geen bijeenkomsten.
Ik heb het gevoel dat ik dan een beetje stuurloos raak.
Het aftellen van de afgelopen maanden is me eigen geworden, maar ook de wekelijkse ritjes naar Velp zitten na 6 weken echt in mijn systeem
Ik zag er eerst best tegenop, maar al gauw was het zo vertrouwd dat ik er elke week naar uit keek.
Ook de opdrachten die we meekregen hielden mij dagelijks bezig.
Nu is er niks, en kan ik alleen nog maar wachten tot 18 september.

Ik ben dankbaar dat ik dit avontuur aan mocht gaan, dankbaar voor de mooie mensen die ik heb leren kennen, dankbaar dat iedereen in deze groep elkaar accepteert en kijk uit naar het weerzien met hen.

Voor nu, het dagelijkse leven gewoon door laten gaan en met geduld 18 dagen wachten.

Nederland (ireen) in beweging...

Drie weken vakantie, drie weken thuis. Normaal gesproken waren we vast wel op vakantie gegaan, maar omdat ik me wekelijks in Velp moet melden ging dat niet lukken.
Daarnaast mocht ik ook nog een keer extra naar Arnhem naar de cardioloog omdat er blijkbaar bij de pos iets teveel eiwitten in mijn bloed zat. Niet schrikbarend veel, maar de chirurg wilde toch even dat er naar gekeken werd.
Na een hartfilmpje en een uitgebreide echo van mijn hart gaf de cardioloog de definitieve toestemming voor de operatie.
Dat hij eventueel nog NEE had kunnen zeggen, daar had ik geen rekening mee gehouden. Gelukkig maar, dat zal niet goed voor mijn zenuwen geweest zijn.
Volgens mij is er nu niks meer wat de operatie eventueel in de weg kan staan.

De 5 kg die eraf zou "moeten" voor de operatie, wil nog niet echt lukken. Ik let op mijn voeding, maar ben niet overdreven streng aan het lijnen.  Uiteraard zal dat kunnen, maar na 30 jaar jojo-en, weet ik echt wel dat ik in 6 weken geen 5kg kan afvallen.
Ook nu gaat het weer op en neer. Vorige week was er 2kg af, 3 dagen later zat er weer een kg aan...

Niet elke dag wegen zegt men dan. Alsof je daar dan wel van afvalt.
Nee, laat mij maar lekker dagelijks op die weegschaal staan, zo hou ik nog een beetje controle.

Over controle gesproken;
Ik heb, met dank aan een lieve mede cursist van de NOK, een nieuwe weegschaal gekocht. Deze meet niet alleen het gewicht, maar houdt ook het vetgehalte, BMI, vocht en spiermassa bij.
Een super ding met een bijbehorende app.
Toen ik die app ging installeren en mijn mobiel een beetje had opgeschoond, kwam ik tot de ontdekking dat ik 5 verschillende apps had die met gewicht en/of afvallen te maken hadden.
Controle dus.
Ik heb ze allemaal verwijderd, en gebruik nu alleen nog maar de weegschaalapp en de health die standaard in mijn telefoon zit.
Uiteraard ook mijn bijbehorende watch die ook mijn beweging bijhoudt.
Oeps, toch nog 3 controle punten....
Of toch 4; in de app van de NOK wordt mijn gewicht die daar gemeten wordt bijgehouden, maar daar doe ik verder niet veel mee.

Afgelopen week zijn John en ik 2x wezen fietsen.
Omdat ik merkte dat mijn lichaam, door de "niks doen, vakantie modus", weer behoorlijk stijf begon te worden, en de moeilijke wandeling van vorige week nog vers in mijn geheugen zat, was dit een prima beweeg optie.
Ondanks de vermoeide benen, en beste zadelpijn, hebben we ontzettend genoten.
Beide tochten hebben we gecombineerd met een heerlijke lunch, dus dat gaf toch echt wel een goed vakantie gevoel.

Donderdag hadden we de één na laatste groepsbijeenkomst in Velp.
Voor ons stond er o.a sporten op het menu, en er was een zogeheten vip-dag.
De vips zijn onze naasten die het leuk/interessant vinden om te horen wat er na de operatie allemaal gaat veranderen. Niet alleen voor ons, maar wellicht ook voor onze omgeving.
Geïnteresseerd als John is, was hij deze middag mijn vip.
Tijdens hun uurtje, hadden wij een uurtje sporten.
Ik had al een jaar niet gesport, maar zodra ik mijn sportkleding aan had kreeg ik toch weer de kriebels. Kom maar op 💪
We hebben wat krachtoefeningen gedaan die ik voorheen ook altijd deed, maar dan op een lager niveau . In de sportschool deed ik alles met gewichten, nu met eigen lichaamsgewicht.
squaten, opdrukken en buikspieroefeningen.
Waar ik vorig jaar nog met 30kg in mijn nek met gemak stond te squaten, ging het nu zonder halter toch niet zo lekker....
Resultaat; enorme spierpijn!!!
Buik, benen en schouders. Alles doet me zeer.
3 weken na de operatie mogen we weer starten met sporten. Dat wordt dus echt op 0 niveau beginnen.

Volgende week de laatste keer voor de operatie naar Velp, daarna nog 3 weken aftellen voor het begin van een nieuw tijdperk....
Nog 25 dagen.

glazen bol

De vierde groepsbijeenkomst zit er op, nog maar 2 te gaan.
Om  toch een klein beetje in herhaling te vallen; Het schiet al op!!!

Deze week hadden we "les" van de diëtist, de psycholoog en de bewegingsdeskundige.
Weer een andere diëtist, omdat onze eigen diëtist op vakantie is.
Ik merk dat we het allemaal niet fijn vinden. steeds weer andere gezichten maar ook steeds weer andere dingen die gezegd worden. Dat verward en roept soms wat weerstand op.😕

Wel hebben we nu duidelijk in beeld gekregen wat onze dagindeling straks zal gaan worden.
Uiteraard heeft iedereen een ander ritme en andere voorkeuren van eten, dus daar moeten we dan toch zelf een schema voor gaan maken.
Waar het op neer komt is;
6 eetmomenten ( 3 hoofdmaaltijden en 3 tussendoortjes)
tussen elk eetmoment mag 2.5 a 3uur zitten
1.5 liter vocht verdeeld over 8 a 10 drinkmomenten
eten en drinken gaat niet samen, daar moet minimaal een half uur tussen zitten
3x per dag een calcium/vitamine D tablet (eerst mocht dat niet bij de maaltijd, nu weer wel...)
1x per dag een multivitamine die niet met zuivel samen kan, maar eventueel wel bij een maaltijd, maar dan niet meer dan 1 slok water ( je mag immers niet drinken bij het eten...)
In de maaltijden en drinken moet +/- 600 gram zuivel met voldoende eiwitten zitten.
Beter geen koolzuurhoudende dranken en de eerste 6mnd geen alcohol.

Snappen we het nog?

Ik heb het redelijk op een rijtje, maar hoe ik dit in de praktijk ga toepassen. Ik weet het nog niet.

Tussendoor zal ook nog geleefd en gewerkt moeten worden.

Thuis zal het denk ik niet zo'n probleem zijn. Ik ga een standaard lijst maken en een reminder op mijn telefoon.

Maar op werk???

Daar ben ik gewend om in mijn pauze een kop koffie te drinken en iets te eten.

Nu zal dat waarschijnlijk alleen eten worden.

Hopelijk heb ik tijdens mijn werk genoeg momenten om wat te drinken, anders kom ik op een werkdag zeker niet aan mijn anderhalve liter vocht.

We gaan het zien.

Af en toe krijgen we een opdracht om thuis te doen.

Zo ook nu.

Schrijf een brief aan jezelf. Hoe zie je jezelf over 5 jaar na deze operatie en wat als je de operatie niet zal doen?

Nu gaat het schrijven mij over het algemeen vrij makkelijk af, maar een brief aan mezelf?

En dan? Hoe kan ik weten hoe ik er over 5 jaar uit zie?

Ik kan me wel een beetje indenken wat er gaat gebeuren als ik nu niks doe.

Maar nu mijn operatie steeds dichter bij komt begin ik mezelf steeds meer af te vragen hoe het zal zijn over een half jaar, over een jaar en sowieso de rest van mijn leven.

Ik zit in een facebookgroep van mensen die een gbp krijgen of al hebben, en daar zie ik regelmatig foto's en verhalen voorbij komen van mensen die in bv 9 maanden 30kg of in een jaar 40kg zijn afgevallen.

Ik kan me er echt geen voorstelling van maken.

Dit gewicht is er in de loop der jaren aangekomen, steeds een beetje meer. Het lichaam is in de loop der jaren achteruit gegaan, steeds een beetje zwakker. De pijn is in de loop der jaren toegenomen, steeds een beetje meer.

Daardoor is het eigen geworden, je weet niet beter.

Hoe vaak ik ook boos en verdrietig ben over dit lijf, toch zal het vreemd zijn om volgend jaar rond deze tijd een slanker lichaam te hebben met (hopelijk) meer energie en minder pijn.

Ik zal niet weten hoe ik er dan uitzie en hoe ik me dan voel.

De brief is geschreven, die berg ik op, en zal hem over een jaar weer eens lezen....

Verder staat er nog het bijhouden van een eetdagboek van 2 dagen op de agenda, maar nu eerst een lijst met eetmomenten voor mezelf maken....

halverwege...

Gisteren hadden we de derde groepsbijeenkomst, en dat betekend dat we halverwege zijn!!!

Waar ik eerst zolang op alles moest wachten, begint het nu toch redelijk op te schieten.
3 van de 6 sessies voor de operatie zitten er op, en de voorlopige operatiedatum staat gepland.

Voorafgaand aan de bijeenkomst mocht ik mij gisteren eerst in het ziekenhuis tegenover de NOK melden bij Vitalys waar ik mee doe aan het  wetenschappelijk onderzoek.
Bij de screening hadden ze wat bloedtesten gedaan, nu mocht ik een test doen met neuropsychologische taken.
Bij de eerste opdrachten moest ik nogal lachen;
teken een klok met de wijzers op 10 over 11
trek een lijn tussen cijfers en letters in de juiste volgorde
benoem de 3 dieren ( leeuw, neushoorn en kameel)

Ik dacht deze test wel eens op tv gezien te hebben bij mensen met verdenking op dementie.
Dat klopte dus ook. Gelukkig ging deze opdracht goed, ik ben niet dement!!!
( of ik weet niet dat ik ze fout deed.....😁 )
De andere opdrachten waren toch niet zo heel makkelijk, sterker nog ; soms ook echt wel moeilijk.
Een verhaal wat voorgelezen werd zo goed mogelijk navertellen.
5 willekeurige woorden nazeggen, dat ging goed. Maar toen ze 10 min later weer gevraagd werden moest ik toch even diep graven.
cijfers tussen de 1 en 10 in willekeurige volgorde nazeggen gaat goed, maar daarna....
achterstevoren opnoemen, of van laag naar hoog.
Dat was best een dingetje waar ik dus niet helemaal goed scoorde.
Hopelijk was ik niet de enige .

Na dat uur mocht ik gelijk door naar de NOK voor de derde bijeenkomst.
De groep wordt steeds gezelliger, en hier en daar komen er steeds meer persoonlijke verhalen los.
Leuk om te zien hoe zich dat ontwikkeld.

Dit keer hadden we "les" van de arts, de diëtist en de psycholoog.
Veel geleerd over goede en minder goede voeding, vitamines die we straks moeten gaan slikken en wat wel en niet te doen voor de operatie.
Ook deze keer werd ons weer op het hart gedrukt dat het erg belangrijk is om zo'n 5kg voor de operatie af te vallen.
Het schijnt dus dat, als je even goed gaat lijnen, de lever dan als eerste slinkt.
Hierdoor heeft de chirurg meer operatiegebied en kan hij of zij er dus beter bij.
Zo niet, dan zal de lever opgetild moeten worden ( hij ligt nl voor de maag), met het risico dat hij kan scheuren...
Dat klinkt natuurlijk logisch, maar toch vind ik het raar dat er van mensen, die als laatste hulpmiddel deze operatie kiezen, wordt verwacht dat ze even in een week of 6 5kg kunnen afvallen.
Een terechte opmerking van een van de dames was dan ook: "als het zo makkelijk gaat, dan had ik hier nu niet gezeten".
En daar had zij weer een punt.
Het zal waarschijnlijk een discussie blijven die ik verder niet aanga.
Ik zal mijn best doen, maar beloof geen 5 kg. Ieder pondje is meegenomen denk ik dan maar.

De opdracht voor de komende weken is:
Schrijf een brief aan jezelf hoe je jezelf over 5 jaar ziet.
Maar ook hoe je jezelf over 5 jaar ziet als je deze stap niet had gezet.

Daar ga ik de komende dagen maar eens op broeden.....

dreamteam

Afgelopen Dinsdag had ik de pos (pre operetieve screening)  in het Rijnstate ziekenhuis in Arnhem.
Voor mij onbekend terrein, maar wel fijn om daar een keer te komen voordat de operatie plaats vindt.

Ik mocht mij om 07.15 nuchter melden.
De afspraak voor bloedafname stond om 07.30u, maar aangezien ik nog geen patiënt in dit ziekenhuis ben, mocht ik me eerst inschrijven.

Daarna op zoek naar de juiste afdeling, wat overigens geen probleem was.
Vitalys stond niet op de afdeling aangegeven, maar (lullig gezegd) aan alle mensen die daar al zaten was goed te zien dat ik in de juiste wachtruimte zat....😏

Een grote groep mensen zat daar vol spanning te wachten op wat er gebeuren ging.
Leuk om ook 2 dames en de enige heer van mijn obesitasgroep daar ook te zien.
Altijd leuk bekende gezichten.

Omdat ik ook mee doe aan een wetenschappelijk onderzoek (kijken wat voor invloed de operatie op onze hersenen heeft), mocht ik 7 i.p.v 5 buisjes bloed doneren.
Nou heb ik over het algemeen geen probleem met bloed geven, maar blijkbaar had de meneer die mijn bloed wilde hebben wel problemen met het vinden van een juiste ader....
Eerst links, toen rechts, toen nog een keer links. Niks. Geen druppel.
Collega erbij.
Kijken, kloppen, voelen. Geen ader te bekennen!!!!
Uiteindelijk heeft hij het uit mijn hand weten te halen.
Heel bijzonder, nooit meegemaakt, maar het is niet anders.

Verder bestond deze dag uit wegen, meten , gesprekken, info en wachten. Veel wachten.
Gelukkig zat ik bij de eerste groep, ik had nr5, dus waren we al rond 12.00 uur klaar.
Maar vanaf 07.00 was het toch een lange zit.

De uitslagen van het bloed waren er al snel. Alles was goed.
Ik krijg alleen een stootkuur vit D voor, en een onderhoudsdosis na de operatie. Maar volgens mij heeft iedereen dat.

Gisteren was de 2e bijeenkomst van onze groep bij de NOK.
Waar we vorige week allemaal nog een beetje de kat uit de boom keken en wat onwennig waren, was het deze keer reuze gezellig.
Wat ontzettend leuk om te zien hoe snel zo'n groep zich vormt.
Er is een groepsapp aangemaakt, genaamd "dreamteam" en er zijn ontzettend leuke foto's gemaakt van onze voor- zij- en achterkant.
Leuk voor later 😀

Om privacy redenen kan ik uiteraard niet meer dan dit laten zien.
Maar hoe leuk al die bolle buiken bij elkaar?
Erg benieuwd naar de foto's over een half jaar....

Deze keer zijn we wel inhoudelijk op een paar onderwerpen in gegaan, en hebben we goeie gesprekken gehad.
Hier en daar best confronterend, maar het was goed.
Fijne groep, fijne mensen. Voelt goed ❤

Ook hebben we deze week onze voorlopige operatiedatum gekregen.
We worden allemaal in week 38 geopereerd.
Ik ben op Woensdag 18 September ingepland.
Nu kan dat nog een paar dagen afwijken, de definitieve datum hoor ik 10 sept., maar ik tel af naar de 18e...

Nog maar 47 dagen!!!!

we zijn van start...

Zolang gewacht, en ineens is het zover;
De start van de groepsbijeenkomsten.

Best een beetje spannend, maar ik ging er met heel veel zin heen.
De warmste dag van het jaar, ruim 40 graden. Wat is een airco in de auto dan een uitkomst.
Zeker als je midden op de dag 40 minuten moet rijden.

Bij binnenkomst zaten er al verschillende mensen in de ontvangstruimte, maar wie bij welke groep hoort dat weet je natuurlijk nog niet. Er zaten ook mensen voor nacontrole.
Dus voorzichtig hier en daar kennis gemaakt en een beetje over het (hete) weer gekletst en wat ons de komende tijd te wachten staat.

De volgorde van oproepen en indelingen snapt niemand.
Een aantal had de pos ( pre operatieve screening) al gehad, ik krijg hem volgende week, en een enkeling had nog niet eens een bericht hierover gekregen...😕

Zodra iedereen er was werden we in een zaaltje gedropt wat, wat later bleek, de komende weken "onze" ruimte blijft .
Daar zullen we gesprekken gaan voeren met de psycholoog , diëtist en de bewegingsdeskundige.
Maar, zoals in heel Nederland, waren hier ook een aantal mensen op vakantie, dus kregen we een inval psycholoog en bewegingsdeskundige.
Hierdoor hebben we niet echt inhoudelijk dingen besproken.
Meer een beetje wat we van de groep verwachten, wat we hopen te bereiken , huisregels en wat nuttige info gekregen ( mail adressen e.d)

We hebben een groep van 10 personen, bestaande uit 9 dames en 1 heer.
Ik had niet echt het idee dat hij hier problemen mee had, het leek me wel een gezellige man die leuk met vrouwen kan kletsen.
De rest van de groep is even aankijken.
In een groep van 10 zijn er altijd mensen waarmee je een klik hebt of waarvan je denkt "hmmm, even zien of het gaat klikken....".
Je kunt tenslotte niet met iedereen vriendjes worden toch?

Naast de nodige info kregen we ook een fietstest en werden we gewogen en gemeten (taille) .
De fietstest bestond uit 8 min fietsten met een snelheid tussen de 55 en 60, met de bedoeling de hartslag rond de 120 te krijgen.
Kan aan mij liggen, maar ik kreeg hem niet hoger dan 112....

Bij het wegen wist ik uiteraard al dat dat meer zou zijn dan in Maart, maar toch... als je de cijfers op papier krijgt , incl bmi en vetpercentage, is dat toch even schrikken.
( ik ben nog niet in staat om hier cijfers te noemen. Wie weet komt dat ooit....)
Maar duidelijk is wel dat ik daar niet voor wiebeltenen zit 😏

Om 16.00 werden we los gelaten, en mocht ik in mijn auto, die inmiddels de 46 graden aangaf, lekker 40 minuten de indrukken verwerken.
Normaal gesproken duren deze bijeenkomsten tot 16.45 , maar omdat de diëtist er niet was waren we eerder klaar.
Beetje jammer, want ik sprak iemand die Vrijdag is begonnen die wel een diëtist had, en zij hadden dus al opdrachten voor de komende week mee gekregen.
Zo missen wij dus een week. Lijkt me niet geheel onbelangrijk in 6 weken.
Maar goed, zal allemaal wel goed komen.

Aanstaande Dinsdag mag ik een dagje naar het Rijnstate ziekenhuis voor de pos.
Kijken hoeveel info ik daar krijg.
Gelukkig gaat John mee, is wel zo gezellig, maar ook beter om alles te onthouden.
Nu eerst al het papierwerk ordenen en de meegekregen vragenlijsten invullen...

pijnlijk....

Dat ik, sinds ik weet dat ik in aanmerking kom voor de gbp, ben aangekomen, dat is wel duidelijk.

Om maar gewoon heel eerlijk te zijn;

Sinds Maart zit er 8kg extra aan mijn lijf!!!!

Ik zal niet zeggen dat ik niet weet waar dat door komt, maar ik geloof ook niet dat ik me totaal vol gevreten heb.

Voordat er bekend werd dat ik slaapapneu heb, kwam ik niet voor behandeling in aanmerking.

Mijn BMI was gewoon nog te laag, en ik mankeerde niets wat op de lijst stond van aandoeningen die meetellen.

Dat ik fibromyalgie heb, pijnlijke gewrichten en astma, dat telde allemaal niet mee.

De eerste keer dat ik bij een internist kwam, werd mij zelfs voorzichtig geadviseerd om de nodige kilo's aan te komen om zo toch in aanmerking te komen....

Dat was ik zeker niet van plan, ik zou ook niet weten hoe ik dat zal moeten doen.

Nu, 3 jaar later, zit ik nog niet aan het "gewenste" gewicht, maar kom ik dus door mijn slaapapneu wel in aanmerking.

Sinds ik dat weet, heb ik het lijnen los gelaten.

Dat wil niet zeggen dat ik helemaal losgeslagen ben, maar hou me totaal niet meer bezig met de lijn.

Best gek na 30 jaar.

Helaas ben ik daardoor ook in een vicieuze cirkel gekomen waar ik moeilijk uit kom;

Door niet meer te sporten is mijn conditie achteruit gegaan.

Door niet meer te bewegen (wandelen), zijn mijn spieren strammer geworden.

Door de toenemende pijn, blijf ik nog meer zitten.

Door het slechte slapen ben ik overdag steeds moeier aan het worden.

Door de vermoeidheid ben ik, denk ik, meer gaan eten. Op zoek naar energie.

Door dat eetpatroon ben ik weer aangekomen.

Door mijn gewichtstoename ben ik steeds meer in mijn schulp aan het kruipen.

Kortom: ik doe, wil, durf en ga steeds minder ondernemen.

Geestelijk is het nog redelijk te doen, maar ik merk wel dat het me steeds zwaarder gaat vallen.

Maar lichamelijk begin ik echt op te raken.

Afgelopen 24 uur ben ik 3x met mijn neus op de feiten gedrukt;

Gisteren vroeg een klant op werk hoe lang ik nog moest.

Ik dacht dat ze op een of andere manier te weten was gekomen dat ik geopereerd ga worden, maar nee, ze dacht werkelijk dat ik zwanger was!!!!

Vandaag een fijn gesprek met mijn weight watchers coach, die mij eerlijk vertelde dat ik de afgelopen tijd geëxplodeerd ben. Niet gemeen of naar bedoeld, gewoon eerlijk.

Daarna vroeg een vriendin wat er met mijn wang aan de hand is, hij was zo dik.....

Of er werkelijk iets mis is weet ik niet, maar ik denk dat het gewoon vet is (we hadden elkaar al een paar weken niet gezien....)

Ik heb het maar weg gelachen en gezegd dat ik een prednison kuur heb.

Dat zijn momenten die erin hakken.

Mocht het zo zijn dat ik gelijk al over 7 weken aan de beurt ben, wat ik werkelijk hoop, dan zullen dat 7 hele lange weken worden.

Ook op mijn werk begin ik nu de narigheid te merken.

Ik zit niet meer comfortabel achter mijn kassa ( de ruimte is denk ik kleiner gemaakt) en ook de bedrijfskleding is duidelijk gekrompen.... Te heet gewassen?

De grootste maat gaat nog net dicht, maar het houdt niet over.

Ook slecht trouwens van zo'n bedrijf dat er geen grotere maten zijn. Ik ben ongetwijfeld niet de enige en zeker niet de dikste die daar werkt.

Kortom:

Het wordt me allemaal even te veel.

nog even volhouden....

Vandaag, 12 Juli, moet ik nog 13 dagen wachten voor ik met het voortraject begin.

In principe is mijn hele traject al in februari bij de aanmelding begonnen, maar toch zie ik de start van de bijeenkomsten als het echte begin.
25 Juli weet ik met wie ik 6 weken wekelijks aan tafel mag zitten, maak ik kennis met mensen die in dezelfde positie als ik zitten en kunnen we samen aftellen naar de grote dag dat we geopereerd mogen worden.

Normaal gesproken ziet men behoorlijk op tegen een operatie. Logisch ook. De narcose en het snijden in je buik is niet niks. Maar dit is een operatie waar ik zelf om gevraagd heb, waar ik echt naar uit kijk en die hopelijk mijn lijf en leven positief op zijn kop gaat zetten.

Ik ben al vanaf Mei 3 data aan het aftellen.
25 Juli de groepsbijeenkomst en 30 Juli de pre operatieve screening.
10 Juli het concert van Rammstein in Brussel.

Dat laatste was dus 2 dagen geleden, en wat waanzinnig fantastisch was dat!!!!
Super genoten, erg gezellig met mijn zus, veel gelachen, gezongen en vooral veel ( heel veel) gelopen!!!
En daar voel ik nu de consequenties van ;
Mijn lijf is op. Alles doet me zeer en ik ben vreselijk moe.
Ondanks dat ik de adrenaline van het concert nog in me heb en het liefst nog zingend en dansend wil nagenieten, zegt mijn lijf ook: tot hier en niet verder.

Dat ik geen conditie meer heb was in Brussel de eerste uren al goed te merken.
Na een reis van zo'n 4 uur, moesten we een stukje lopen naar ons hotel.
Ik kan je wel vertellen, met koffer en tassen door een heuvelachtige stad lopen valt niet mee. Daarbij kwamen ook nog de nodige trappen, waarop we besloten om halverwege een terrasje te pakken en wat te drinken en uit te hijgen.
Daar brak ik.
Huilend heb ik mijn zus verteld hoezeer mijn lijf op is, hoe weinig conditie ik nog heb en hoeveel ik helaas de laatsten maanden weer ben aangekomen.
Ik schaamde mij diep, maar gelukkig kan ik bij mijn zus altijd alles kwijt en heeft ze alle begrip.

Vervolgens heb ik de trappen getrotseerd (mijn zus nam mijn tas over...), en zijn we doorgelopen naar het hotel.
Mooi hotel, prima kamer. Helemaal top.

De eerste dag hebben we zo'n 16.000 stappen gelopen ( ongeveer 11km),  's avonds ben ik dankzij de adrenaline helemaal uit mijn panty gegaan op het concert om uiteindelijk om 01.00 in ons bed te ploffen.
Waar het door komt weet ik niet, maar ik heb de laatste tijd elke nacht flinke krampen in mijn benen.
Zo ook die nacht.... Niet normaal meer. Dus dat was een korte onderbroken nacht.

De volgende dag wilde we een beetje de toerist uithangen.
Mijn benen en voeten deden nog behoorlijk zeer, maar ik weet uit ervaring dat dat alleen maar erger wordt als je stil gaat zitten.
Dus, weer aan de wandel.
We wilden naar de paleizen met het bijbehorende park. Niet zo heel ver lopen (bergafwaarts) dus prima te doen.
Maar.....sukkels als wij zijn, hadden de plattegrond verkeerd gelezen en liepen dus de hele verkeerde kant op.
Minstens 1 km voor niks gelopen.
De juiste weg hebben we maar per tram afgelegd.


Bij het paleis genoten van heerlijke koffie, daarna doorgelopen naar het centrum, daar een lekkere Brusselse wafel gegeten, mijn zus vervolgens een tattoo laten zetten en daarna weer naar het station gelopen (lees; gestrompeld)
Deze dag zo'n 12.000 stappen ( 8,5km) gelopen.
16.00 zaten we in de trein, 20.30 was ik thuis.

Nu,Vrijdag, ben ik nog moe en heb ik nog spierpijn. Spijt heb ik absoluut niet. Ik heb van elke minuut genoten en kijk terug op 2 heerlijke dagen.
Alleen erg spijtig dat mijn lijf zo zwak is.
Daarom kijk ik echt uit naar mijn operatie , en hoop dat ik daarna met meer conditie en minder pijn nog vaak van dit soort uitjes mag gaan genieten.

bewegen en afkicken

Zo langzaamaan begin ik me geestelijk en lichamelijk (vooral dat) voor te bereiden op september.

Hier en daar voer ik wat gesprekken met mensen, soms vertel ik het iemand ( ik hang het nog niet aan de grote klok) en soms denk ik; bij jou hou ik wijselijk mijn mond 😉
Soms weet je gewoon van bepaalde personen wat voor reactie er komt, en daar zit ik niet altijd op te wachten.
Dus ik maak doelbewust mijn keuze hierin.
Uiteraard is deze blog openbaar, maar niet iedereen weet er van.

Ik merk gewoon dat het fijn is om mensen te spreken die mijn beslissing snappen en mij hierin steunen.
Er zijn uiteraard altijd mensen die denken dat het een lekkere makkelijke manier van afvallen is, maar dat is het zeker niet. Het zal een hulpmiddel zijn, meer niet.

Ik "loop" al 7,5 jaar bij de Weight Watchers, waarvan ik 7 jaar assistent van de coach ben.
In die 7 jaar ben ik zo'n 23 kg aangekomen!!!
Dat komt uiteraard niet door de WW, maar puur door mijn eigen gedrag en door mijn lijf wat niet meewerkt.
In die 7 jaar heb ik echt wel meerdere pogingen gedaan om af te vallen, maar steeds viel ik weer terug in oude gedrag.
Mijn coach heeft mij altijd door dik en dun gesteund, maar voor haar was het ook niet te doen om mij tot een gezond gewicht te laten afvallen. Uiteindelijk moet je het toch zelf doen. Hoeveel support je ook krijgt.

Nu weet ik dat het beter is om voor de operatie nog zo'n 5kg af te vallen. Heeft iets met de lever te maken, en dat de chirurg er dan beter bij kan.
Maar hoe doe je dat?
Iedereen die in aanmerking komt voor een GBP, heeft bewezen dat hij of zij niet op eigen kracht zomaar even kan afvallen. Dus hoe gaan we dat nu dan doen?

Ik heb voor mezelf besloten om daar geen heisa van te maken, maar wel wat meer op mijn voeding en beweging te gaan letten.
Ik zal hier niet in detail treden over wat ik dan moet laten staan, maar ik merk wel dat het een soort afkick periode gaat worden. Zowel geestelijk als lichamelijk.
Waar ik gewend ben om op bepaalde dagen/momenten te snaaien/snoepen zoek ik nu naar iets gezonds.
En waar ik de laatste maanden gewend was om nauwelijks nog te bewegen, pak ik nu wat vaker de fiets en ga ik 's avonds wat vaker met mijn man een wandeling maken.
En dat zijn dingen die ik nu goed merk;
Onrust als ik iets wil eten, en spierpijn door het lopen.
Waar ik vorig jaar nog wekelijks met mijn vriendin zo'n 7 á 10km liep, kom ik nu net aan aan de 2 km om vervolgens hijgend en zwetend op de bank te ploffen.....
Werk aan de winkel dus!!!!

Nog een kleine 3 maanden voordat ik geopereerd word, hopelijk lukt het om voor die tijd 5 kg kwijt te raken.....💪

wat staat me allemaal te wachten????

Nu alles gepland staat kan ik niets anders doen dan wachten tot het 25 juli is.
De dag dat in ieder geval het voortraject met de groepsbijeenkomsten begint.

En wat doe je als je zolang moet wachten?
Info tot je nemen...

Soms verstandig, soms lastig.

Uiteraard is alle positieve info heel fijn.
Mensen die schrijven hoe goed ze zich voelen, hoeveel ze zijn afgevallen, hoeveel energie ze terug hebben. Mensen met diabetes die niet meer hoeven te spuiten.
Heerlijk om allemaal te lezen.
Het kan me dan ook niet snel genoeg September zijn 😜

Maaarrrrr....
Ook hier is het niet altijd rozengeur en maneschijn.
Zo lees ik over dumpings , te korten aan vitamines, haaruitval, nauwelijks kunnen eten...
AAAAAAHHHHHHH!!!!!

Dan komt toch af en toe de vraag om de hoek kijken , "waar begin ik aan"?

Ja, waar begin je aan?
Hopelijk begin ik aan een nieuw leven met een slanker lijf, meer energie en een positievere mindset.
Lekker kunnen bewegen zonder pijn.

Vandaag was het weer duidelijk dat er wat moet gebeuren.
Een fijne (korte) boswandeling met mijn man resulteerde weer in erg vermoeide benen en pijnlijke knieën. Waar mijn man liep te genieten van de heerlijke temperatuur, had ik weer het zweet op mijn rug staan. Totaal geen conditie dus.

Over 3 maanden word ik geopereerd.
Maar wat doe je tot die tijd?
Nog even lekker vreten? Nee, geen behoefte aan.
Alvast een beetje lijnen? Alweer?
Voorbereiden met minder eten? Geen idee.

Ik weet het even niet. Het verward mij.

Maar wat ik wel in de gaten heb, mijn man ( mijn steun en toeverlaat), is mij langzaamaan aan het voorbereiden.
Hij zal mij nooit verbieden om iets te eten ( heeft toch geen zin), maar ik hoor wel zo nu en dan een opmerking over gezonder en minder eten.
Hij staat 100% achter mijn besluit en wil ook zeker met mijn toekomstige eetpratroon mee doen.
Toen we het vanmorgen over mijn wandelplannen na Sept hadden, beloofde hij dat ik van hem een fitbit krijg!!!
Wat is het toch heerlijk om zo'n fijne man te hebben.
Schat, als je dit leest: Ik hou van je!!!!

#doeslief

Gisteren een heerlijke dag met mijn vriendin op de Libelle Zomerweek gehad!!!

Omdat de ns staakte, moesten we met de auto.
Waar we bang voor waren (chaos op de wegen), viel 100% mee.
08.30 vertrokken, 10.00 waren we binnen.
5 kwartier gereden over een kleine 100km. Dat viel dus alles mee.

Waarschijnlijk hadden heel veel mensen hun ticket omgezet naar een andere dag, want het was heerlijk rustig.
Waar we normaal ver weg moeten parkeren, en lang in de rij staan voor de pendelbus, konden we nu dichtbij parkeren en met de eerst volgende bus direct mee.

Vanwege de staking had de organisatie alle gasten een gratis kop koffie bij binnenkomst aangeboden, en op vertoon van een treinkaart mochten we ook nog eens gratis parkeren.

De weersvoorspellingen waar bar en boos.
Dinsdag zou echt de slechtste dag van de week worden;
14 graden, regen, wind, onweer en zelfs hagel was er voorspeld.
Dat beloofde wat....

Uiteindelijk hebben we onderweg wat regen gehad, maar hoe dichter we bij Almere kwamen, hoe lichter het werd. Nog niet droog en zonnig, maar toch...
Van 10.00 tot +/- 11.15 was er wat miezer.
Daarna droog, maar flink bewolkt .
Maaaaarrrrrr...... 's middags ging de jas uit en hebben we heerlijk op het strand in de zon gezeten!!!
Hoe fijn is dat? 🌞

In één van de winkeltjes wilde ik een hanger/ketting kopen met een mooie steen.
Omdat ik al een rozenkwarts (roze) heb, zocht ik naar een andere mooie kleur.
Heel leuk geholpen door 2 lieve dames, maar uiteindelijk kwam ik toch weer bij de roze rozenkwarts uit.
Tijdens het uitzoeken en passen van verschillende sieraden, attendeerde een van de dames  mij erop dat ik ondertussen al 4x sorry voor iets had gezegd. 😞
De rozenkwarts staat o.a voor liefde. 💓
We hadden verder geen woorden nodig...

Wat mij opviel, was dat sommige mensen snel kribbig zijn.
Toen ik tegen mijn vriendin zei dat ik het best gevaarlijk vind als mensen daar met paraplu's lopen, hoorde ik daar direct commentaar op.
Of als je bijna je nek breekt over een boodschappenkarretje (ze zullen verboden moeten worden), kreeg je ook hier en daar een snauw en een grauw.
Waarom? #doeslief

Verder hebben we echt een top dag gehad.
Lekker bijgekletst en veel gelachen.
Ook de terugweg liep voorspoedig, hier en daar wat langzaam rijdend verkeer. Maar dat is normaal als je rond 18.00 de weg op gaat.

Kortom:
Een super dag met weer veel liefde .

Moraal van dit verhaal:
Lief zijn voor een ander, voor jezelf, voor je omgeving, maar ook voor mensen die je niet kent.
doeslief

Uiteindelijk heeft dit natuurlijk niets met mijn traject naar de gbp te maken, maar ook daarin heb ik de afgelopen dagen weer lieve reacties mogen ontvangen.
Reacties waarvan ik zie dat ze echt uit liefde komen.
#daslief