#doeslief

Gisteren een heerlijke dag met mijn vriendin op de Libelle Zomerweek gehad!!!

Omdat de ns staakte, moesten we met de auto.
Waar we bang voor waren (chaos op de wegen), viel 100% mee.
08.30 vertrokken, 10.00 waren we binnen.
5 kwartier gereden over een kleine 100km. Dat viel dus alles mee.

Waarschijnlijk hadden heel veel mensen hun ticket omgezet naar een andere dag, want het was heerlijk rustig.
Waar we normaal ver weg moeten parkeren, en lang in de rij staan voor de pendelbus, konden we nu dichtbij parkeren en met de eerst volgende bus direct mee.

Vanwege de staking had de organisatie alle gasten een gratis kop koffie bij binnenkomst aangeboden, en op vertoon van een treinkaart mochten we ook nog eens gratis parkeren.

De weersvoorspellingen waar bar en boos.
Dinsdag zou echt de slechtste dag van de week worden;
14 graden, regen, wind, onweer en zelfs hagel was er voorspeld.
Dat beloofde wat....

Uiteindelijk hebben we onderweg wat regen gehad, maar hoe dichter we bij Almere kwamen, hoe lichter het werd. Nog niet droog en zonnig, maar toch...
Van 10.00 tot +/- 11.15 was er wat miezer.
Daarna droog, maar flink bewolkt .
Maaaaarrrrrr...... 's middags ging de jas uit en hebben we heerlijk op het strand in de zon gezeten!!!
Hoe fijn is dat? 🌞

In één van de winkeltjes wilde ik een hanger/ketting kopen met een mooie steen.
Omdat ik al een rozenkwarts (roze) heb, zocht ik naar een andere mooie kleur.
Heel leuk geholpen door 2 lieve dames, maar uiteindelijk kwam ik toch weer bij de roze rozenkwarts uit.
Tijdens het uitzoeken en passen van verschillende sieraden, attendeerde een van de dames  mij erop dat ik ondertussen al 4x sorry voor iets had gezegd. 😞
De rozenkwarts staat o.a voor liefde. 💓
We hadden verder geen woorden nodig...

Wat mij opviel, was dat sommige mensen snel kribbig zijn.
Toen ik tegen mijn vriendin zei dat ik het best gevaarlijk vind als mensen daar met paraplu's lopen, hoorde ik daar direct commentaar op.
Of als je bijna je nek breekt over een boodschappenkarretje (ze zullen verboden moeten worden), kreeg je ook hier en daar een snauw en een grauw.
Waarom? #doeslief

Verder hebben we echt een top dag gehad.
Lekker bijgekletst en veel gelachen.
Ook de terugweg liep voorspoedig, hier en daar wat langzaam rijdend verkeer. Maar dat is normaal als je rond 18.00 de weg op gaat.

Kortom:
Een super dag met weer veel liefde .

Moraal van dit verhaal:
Lief zijn voor een ander, voor jezelf, voor je omgeving, maar ook voor mensen die je niet kent.
doeslief

Uiteindelijk heeft dit natuurlijk niets met mijn traject naar de gbp te maken, maar ook daarin heb ik de afgelopen dagen weer lieve reacties mogen ontvangen.
Reacties waarvan ik zie dat ze echt uit liefde komen.
#daslief

69

Nu bijna alles gepland is,  valt er een vreemde stilte.
Waar ik eerst zo druk mee was, en mij druk over maakte,  hoef ik nu niks anders te doen dan wachten.

De gesprekken met de huisarts zijn gedaan,  de testen bij de longarts , de afspraken bij de KNO arts.
Het aanmelden bij de NOK (Nederlandse obesitas kliniek), wachten op goedkeuring.
Informatie bijeenkomst,  wachten op de screening,  wachten op de uitslag,  wachten op bericht van Vitalys.
Man man man,  je zal bijna een wachtexpert worden.

Gisteren heb ik een aftel app gedownload om zo nu en dan te kunnen zien hoelang het nog duurt voor ik mijn eerste afspraak heb.
Nog 69 dagen!!! Prachtig getal, maar best veel.

Daarom probeer ik mij de komende tijd te concentreren op de dingen die eerst gaan komen.
Volgende week een gezellig jaarlijks uitje met mijn vriendin naar de Libelle zomerweek, 2 Juni wordt onze jongste zoon alweer 15 jaar, en daarna ga ik mij geestelijk voorbereiden op 10 Juli!!!!

10 en 11 juli ben ik met mijn zus in Brussel om daar het concert van Rammstein te gaan zien.
Ik vind ze al jaren fantastisch, maar had nooit de gelegenheid om naar een concert van ze te gaan. Ook zag ik het niet zo zitten om tussen het publiek te staan, maar nu hebben wij kaarten voor de tribune dus kan ik op mijn manier van een afstand gaan genieten.
Zin in!!!!
Eerlijk gezegd hoopte ik voor of rond die tijd al geopereerd te worden, maar dat gaat dus niet lukken.

Nadat ik afgelopen week de algemene app had verstuurd, heb ik hier en daar ook wat mensen live gesproken.
Gelukkig alleen maar positieve (een enkeling daar gelaten) reacties. Iedereen is blij voor me en snapt wat ik wil/bedoel.

Wel merk ik aan mezelf dat het me niet lekker zit als er negatief, of helemaal niet, gereageerd wordt.
Ik weet ook wel dat niet iedereen dezelfde mening deelt, en een andere mening mag uiteraard, maar het is toch niet leuk.

Dus mijn mantra de komende tijd wordt:
Doe datgene waar jij je goed bij voelt, wordt blij van alle positieve reacties en gooi het negatieve over je schouders en kijk niet achterom.

❤

Net na het posten van de blog werd ik gebeld.
25 Juli beginnen voor mij de groepsbijeenkomsten!!!
Weer een datum om naar uit te kijken. Nog 61 dagen...

geduld wordt beloond...

Het wachten op de verlossende brief heeft even geduurd.
Ik heb hem nog niet fysiek in handen, maar hij staat wel al op mijn.rijnstate.nl

Ongeduldig als ik was, want nee afgelopen Vrijdag zat de brief nog niet bij de post, heb ik gelukkig online kunnen zien dat ik groen licht heb.

30 juli de pos ( pre operatieve screening), gevolgd door 6 weken info traject en medio september de operatie.

Wat een opluchting!!!!
Dat ik nu nog 4 maanden moeten wachten neem ik voor lief. Er staat een datum, er is een planning gemaakt, en daar wordt ik blij van.

Vanmorgen heb ik de grote stap gezet om een algemene app te versturen naar diegene waarvan ik vind dat ze het "moeten" weten.
Wat een liefde en begrip kreeg ik terug!!!!
Wat ontzettend fijn om te lezen dat (bijna) iedereen snapte wat ik bedoel, het fijn voor mij vinden en mij alle goeds en succes wensen.
Dat doet een mens goed.
Bang als ik was om negatieve reacties te krijgen.
Want ja, ik weet ook wel dat het niet niks is en dat ik levenslang heb.
Maar wat heb ik te verliezen?
Oké, ik kan straks minder eten en zal de rest van mijn leven vitamine pillen moeten slikken.
So what?

Nu heb ik ook levenslang;
Dagelijks pijn, geen conditie, niet lekker in mijn vel zitten, altijd de teleurstelling als iets niet past/lukt of wil door mijn overgewicht.

Altijd rekening houden met;
Hoe ziet men mij? Gaat dat wel passen? Gaat dat wel lukken?
Waar ga ik heen? Ben ik daar de dikste? Wat kan ik aan?
etc etc
En ik weet echt wel dat ik niet de dikste ben.
Maar moet dat?
Het is maar net hoe je jezelf ziet.
Het hangt in mijn hoofd en kleeft aan mijn lijf.
Voor mij genoeg ellende om daar nu eindelijk korte metten mee te maken.

Ik ga me de komende maanden geestelijk en lichamelijk op deze groot stap voorbereiden, en zal alle support met open armen ontvangen.

Na zo'n 35 jaar met de lijn bezig te zijn geweest, is het nu tijd voor de laatste stap;
een gastric bypass!!!

Waar het allemaal begon:


Ik weet nog goed dat ik zeker 35 jaar geleden voor het eerst in aanraking kwam met "de lijn".
Ik was zo'n 17/18 jaar toen het welbekende Montignac dieët werd gelanceerd.
En ja, zoals bij zovelen, gingen wij thuis ook aan de Montignac. Als ik het goed herinner, was het heel simpel;
geen koolhydraten in combinatie met vlees en groenten. Goh, waar heb ik dat meer gehoord?
Als ik nu terug kijk op die periode kan ik alleen maar denken: Wat dacht je toen????
Ik woog 68kg bij een lengte van 1.74cm. Een bmi van 22.5, precies goed weet ik nu!
Dus lijnen? Waarom????
Nou, heel simpel, je zal maar die 70 in beeld krijgen...

Toen ik 21 was, was ik dolgelukkig zwanger van mijn eerste kindje. Ik voelde me super, en dacht dat ik alles wel wist.
Dus niet hè.
Ik dacht; ach, ik word toch wel dik, dus opletten hoeft niet.
Zo gezegd, zo gedaan!
Toen ik eenmaal de smaak van patat oorlog te pakken had, heb ik dat dan ook zo'n 5 maanden lang, dagelijks tot mij genomen.
je kunt wel raden wat daar het gevolg van was;
30kg aangekomen, terwijl ik een kindje baarde van nog geen 6 pond.
En ik kan je wel vertellen, de overige kilo's was geen vocht!!!

Ik denk dat ik wel kan zeggen dat het gevecht met de kilo's daar is begonnen, en dat het nooit meer is gestopt.

Volgende keer het vervolg van mijn strijd tegen de kilo's

Nog even geduld aub.

geduld....

Het spreekwoord zegt: geduld is een schone zaak.
Dat kan, maar mijn geduld begint een beetje op te raken.

12 febr is de hele procedure voor de gbp in gang gezet.
vrij snel daarna kreeg ik een uitnodiging om op 20 febr een algemene info ochtend bij te wonen.

Een interessante ochtend waarin veel verteld werd over voor en nadelen van de behandeling
De bedoeling is dat je eerst een dagdeel voor een screening komt, daarna krijg je binnen 2 weken een mail met positief of negatief advies.

Bij een negatief advies wordt de behandeling over het algemeen uitgesteld omdat je bv nog een paar maanden naar een diëtist of een psycholoog moet.
Of er zijn lichamelijke klachten waar een arts nog even extra aandacht aan wilt besteden.

Aan het einde van de info ochtend hadden we de keus om wel of niet door te gaan.
Het kan maar zo zijn dat je na alle informatie denkt; hier begin ik  niet aan!!!

Maar voor mij was het duidelijk;
Dit is wat ik wil en dit zie ik echt als mijn laatste kans op een gezond lichaam.
Ik wil gewoon mijn lijf en mijn leven terug.
Daarom besloot ik  dan ook die ochtend direct een afspraak te maken voor de screening.
Omdat ik niet altijd haantje de voorste ben, was ik de laatste van de groep van 10 die een afspraak ging maken, met als gevolg dat ik pas na 5 weken terecht kon. ( de eerste had al een afspraak voor de week daarop)
Maar oké, de datum stond. 27 Maart de screening.

Best spannend om daar met een groep onbekenden in een wachtruimte te zitten met allemaal hetzelfde doel.
Maar na verloop van tijd brak hier en daar het ijs, en ontstonden er toch gezellige gesprekken.
Een screening bestaat uit verschillende gesprekken met de psycholoog, diëtist en arts, en het invullen van een flinke vragenlijst.
Omdat iedereen om de beurt bij een van de artsen moest komen, duurde deze middag best lang.
Maarja, je moet er wat voor hebben. Het is voor een goed doel.

Na deze screening mag je thuis weer geduldig afwachten of zij een positief of negatief advies gaan geven aan het ziekenhuis.
De termijn van (binnen) 2 weken werd 3 weken, maar op 16 April kwam de verlossende mail dat er een positief advies aan Vitalys gegeven zou worden en dat ik binnen een paar weken van hen bericht zou krijgen.

Het wachten op dat volgende bericht is ook weer zenuwslopend, want zoals genoemd, zij nemen niet zomaar het advies over. Ook zij gaan er weer met een kritisch oog naar kijken.

Ongeduldig en nieuwsgierig als ik ben, heb ik na 2 weken gebeld met de vraag of er al iets bekend was.
Men was er mee bezig, maar door ziekten en vakanties was er wat achterstand. Maar de mevr  zag wel dat mijn dossier behandeld was en dat ik die week een brief kon verwachten.
Een week later heb ik maar weer gebeld, de brief was er nl nog steeds niet.
Weer hetzelfde antwoord; ziekten, vakanties, achterstand. Het is in behandeling, deze week komt de brief....
Aangezien het ziekenhuis de post met Sandd verstuurd, kan het zomaar weer een week duren. Tenzij mijn brief vandaag nog voor 16.00 op de post gaat, dan komt ie vrijdag. Anders wordt het niet eerder dan volgende week Dinsdag.

We gaan "geduldig" afwachten, meer kun je helaas niet doen....