we zijn van start...

Zolang gewacht, en ineens is het zover;
De start van de groepsbijeenkomsten.

Best een beetje spannend, maar ik ging er met heel veel zin heen.
De warmste dag van het jaar, ruim 40 graden. Wat is een airco in de auto dan een uitkomst.
Zeker als je midden op de dag 40 minuten moet rijden.

Bij binnenkomst zaten er al verschillende mensen in de ontvangstruimte, maar wie bij welke groep hoort dat weet je natuurlijk nog niet. Er zaten ook mensen voor nacontrole.
Dus voorzichtig hier en daar kennis gemaakt en een beetje over het (hete) weer gekletst en wat ons de komende tijd te wachten staat.

De volgorde van oproepen en indelingen snapt niemand.
Een aantal had de pos ( pre operatieve screening) al gehad, ik krijg hem volgende week, en een enkeling had nog niet eens een bericht hierover gekregen...😕

Zodra iedereen er was werden we in een zaaltje gedropt wat, wat later bleek, de komende weken "onze" ruimte blijft .
Daar zullen we gesprekken gaan voeren met de psycholoog , diëtist en de bewegingsdeskundige.
Maar, zoals in heel Nederland, waren hier ook een aantal mensen op vakantie, dus kregen we een inval psycholoog en bewegingsdeskundige.
Hierdoor hebben we niet echt inhoudelijk dingen besproken.
Meer een beetje wat we van de groep verwachten, wat we hopen te bereiken , huisregels en wat nuttige info gekregen ( mail adressen e.d)

We hebben een groep van 10 personen, bestaande uit 9 dames en 1 heer.
Ik had niet echt het idee dat hij hier problemen mee had, het leek me wel een gezellige man die leuk met vrouwen kan kletsen.
De rest van de groep is even aankijken.
In een groep van 10 zijn er altijd mensen waarmee je een klik hebt of waarvan je denkt "hmmm, even zien of het gaat klikken....".
Je kunt tenslotte niet met iedereen vriendjes worden toch?

Naast de nodige info kregen we ook een fietstest en werden we gewogen en gemeten (taille) .
De fietstest bestond uit 8 min fietsten met een snelheid tussen de 55 en 60, met de bedoeling de hartslag rond de 120 te krijgen.
Kan aan mij liggen, maar ik kreeg hem niet hoger dan 112....

Bij het wegen wist ik uiteraard al dat dat meer zou zijn dan in Maart, maar toch... als je de cijfers op papier krijgt , incl bmi en vetpercentage, is dat toch even schrikken.
( ik ben nog niet in staat om hier cijfers te noemen. Wie weet komt dat ooit....)
Maar duidelijk is wel dat ik daar niet voor wiebeltenen zit 😏

Om 16.00 werden we los gelaten, en mocht ik in mijn auto, die inmiddels de 46 graden aangaf, lekker 40 minuten de indrukken verwerken.
Normaal gesproken duren deze bijeenkomsten tot 16.45 , maar omdat de diëtist er niet was waren we eerder klaar.
Beetje jammer, want ik sprak iemand die Vrijdag is begonnen die wel een diëtist had, en zij hadden dus al opdrachten voor de komende week mee gekregen.
Zo missen wij dus een week. Lijkt me niet geheel onbelangrijk in 6 weken.
Maar goed, zal allemaal wel goed komen.

Aanstaande Dinsdag mag ik een dagje naar het Rijnstate ziekenhuis voor de pos.
Kijken hoeveel info ik daar krijg.
Gelukkig gaat John mee, is wel zo gezellig, maar ook beter om alles te onthouden.
Nu eerst al het papierwerk ordenen en de meegekregen vragenlijsten invullen...

pijnlijk....

Dat ik, sinds ik weet dat ik in aanmerking kom voor de gbp, ben aangekomen, dat is wel duidelijk.

Om maar gewoon heel eerlijk te zijn;

Sinds Maart zit er 8kg extra aan mijn lijf!!!!

Ik zal niet zeggen dat ik niet weet waar dat door komt, maar ik geloof ook niet dat ik me totaal vol gevreten heb.

Voordat er bekend werd dat ik slaapapneu heb, kwam ik niet voor behandeling in aanmerking.

Mijn BMI was gewoon nog te laag, en ik mankeerde niets wat op de lijst stond van aandoeningen die meetellen.

Dat ik fibromyalgie heb, pijnlijke gewrichten en astma, dat telde allemaal niet mee.

De eerste keer dat ik bij een internist kwam, werd mij zelfs voorzichtig geadviseerd om de nodige kilo's aan te komen om zo toch in aanmerking te komen....

Dat was ik zeker niet van plan, ik zou ook niet weten hoe ik dat zal moeten doen.

Nu, 3 jaar later, zit ik nog niet aan het "gewenste" gewicht, maar kom ik dus door mijn slaapapneu wel in aanmerking.

Sinds ik dat weet, heb ik het lijnen los gelaten.

Dat wil niet zeggen dat ik helemaal losgeslagen ben, maar hou me totaal niet meer bezig met de lijn.

Best gek na 30 jaar.

Helaas ben ik daardoor ook in een vicieuze cirkel gekomen waar ik moeilijk uit kom;

Door niet meer te sporten is mijn conditie achteruit gegaan.

Door niet meer te bewegen (wandelen), zijn mijn spieren strammer geworden.

Door de toenemende pijn, blijf ik nog meer zitten.

Door het slechte slapen ben ik overdag steeds moeier aan het worden.

Door de vermoeidheid ben ik, denk ik, meer gaan eten. Op zoek naar energie.

Door dat eetpatroon ben ik weer aangekomen.

Door mijn gewichtstoename ben ik steeds meer in mijn schulp aan het kruipen.

Kortom: ik doe, wil, durf en ga steeds minder ondernemen.

Geestelijk is het nog redelijk te doen, maar ik merk wel dat het me steeds zwaarder gaat vallen.

Maar lichamelijk begin ik echt op te raken.

Afgelopen 24 uur ben ik 3x met mijn neus op de feiten gedrukt;

Gisteren vroeg een klant op werk hoe lang ik nog moest.

Ik dacht dat ze op een of andere manier te weten was gekomen dat ik geopereerd ga worden, maar nee, ze dacht werkelijk dat ik zwanger was!!!!

Vandaag een fijn gesprek met mijn weight watchers coach, die mij eerlijk vertelde dat ik de afgelopen tijd geëxplodeerd ben. Niet gemeen of naar bedoeld, gewoon eerlijk.

Daarna vroeg een vriendin wat er met mijn wang aan de hand is, hij was zo dik.....

Of er werkelijk iets mis is weet ik niet, maar ik denk dat het gewoon vet is (we hadden elkaar al een paar weken niet gezien....)

Ik heb het maar weg gelachen en gezegd dat ik een prednison kuur heb.

Dat zijn momenten die erin hakken.

Mocht het zo zijn dat ik gelijk al over 7 weken aan de beurt ben, wat ik werkelijk hoop, dan zullen dat 7 hele lange weken worden.

Ook op mijn werk begin ik nu de narigheid te merken.

Ik zit niet meer comfortabel achter mijn kassa ( de ruimte is denk ik kleiner gemaakt) en ook de bedrijfskleding is duidelijk gekrompen.... Te heet gewassen?

De grootste maat gaat nog net dicht, maar het houdt niet over.

Ook slecht trouwens van zo'n bedrijf dat er geen grotere maten zijn. Ik ben ongetwijfeld niet de enige en zeker niet de dikste die daar werkt.

Kortom:

Het wordt me allemaal even te veel.

nog even volhouden....

Vandaag, 12 Juli, moet ik nog 13 dagen wachten voor ik met het voortraject begin.

In principe is mijn hele traject al in februari bij de aanmelding begonnen, maar toch zie ik de start van de bijeenkomsten als het echte begin.
25 Juli weet ik met wie ik 6 weken wekelijks aan tafel mag zitten, maak ik kennis met mensen die in dezelfde positie als ik zitten en kunnen we samen aftellen naar de grote dag dat we geopereerd mogen worden.

Normaal gesproken ziet men behoorlijk op tegen een operatie. Logisch ook. De narcose en het snijden in je buik is niet niks. Maar dit is een operatie waar ik zelf om gevraagd heb, waar ik echt naar uit kijk en die hopelijk mijn lijf en leven positief op zijn kop gaat zetten.

Ik ben al vanaf Mei 3 data aan het aftellen.
25 Juli de groepsbijeenkomst en 30 Juli de pre operatieve screening.
10 Juli het concert van Rammstein in Brussel.

Dat laatste was dus 2 dagen geleden, en wat waanzinnig fantastisch was dat!!!!
Super genoten, erg gezellig met mijn zus, veel gelachen, gezongen en vooral veel ( heel veel) gelopen!!!
En daar voel ik nu de consequenties van ;
Mijn lijf is op. Alles doet me zeer en ik ben vreselijk moe.
Ondanks dat ik de adrenaline van het concert nog in me heb en het liefst nog zingend en dansend wil nagenieten, zegt mijn lijf ook: tot hier en niet verder.

Dat ik geen conditie meer heb was in Brussel de eerste uren al goed te merken.
Na een reis van zo'n 4 uur, moesten we een stukje lopen naar ons hotel.
Ik kan je wel vertellen, met koffer en tassen door een heuvelachtige stad lopen valt niet mee. Daarbij kwamen ook nog de nodige trappen, waarop we besloten om halverwege een terrasje te pakken en wat te drinken en uit te hijgen.
Daar brak ik.
Huilend heb ik mijn zus verteld hoezeer mijn lijf op is, hoe weinig conditie ik nog heb en hoeveel ik helaas de laatsten maanden weer ben aangekomen.
Ik schaamde mij diep, maar gelukkig kan ik bij mijn zus altijd alles kwijt en heeft ze alle begrip.

Vervolgens heb ik de trappen getrotseerd (mijn zus nam mijn tas over...), en zijn we doorgelopen naar het hotel.
Mooi hotel, prima kamer. Helemaal top.

De eerste dag hebben we zo'n 16.000 stappen gelopen ( ongeveer 11km),  's avonds ben ik dankzij de adrenaline helemaal uit mijn panty gegaan op het concert om uiteindelijk om 01.00 in ons bed te ploffen.
Waar het door komt weet ik niet, maar ik heb de laatste tijd elke nacht flinke krampen in mijn benen.
Zo ook die nacht.... Niet normaal meer. Dus dat was een korte onderbroken nacht.

De volgende dag wilde we een beetje de toerist uithangen.
Mijn benen en voeten deden nog behoorlijk zeer, maar ik weet uit ervaring dat dat alleen maar erger wordt als je stil gaat zitten.
Dus, weer aan de wandel.
We wilden naar de paleizen met het bijbehorende park. Niet zo heel ver lopen (bergafwaarts) dus prima te doen.
Maar.....sukkels als wij zijn, hadden de plattegrond verkeerd gelezen en liepen dus de hele verkeerde kant op.
Minstens 1 km voor niks gelopen.
De juiste weg hebben we maar per tram afgelegd.


Bij het paleis genoten van heerlijke koffie, daarna doorgelopen naar het centrum, daar een lekkere Brusselse wafel gegeten, mijn zus vervolgens een tattoo laten zetten en daarna weer naar het station gelopen (lees; gestrompeld)
Deze dag zo'n 12.000 stappen ( 8,5km) gelopen.
16.00 zaten we in de trein, 20.30 was ik thuis.

Nu,Vrijdag, ben ik nog moe en heb ik nog spierpijn. Spijt heb ik absoluut niet. Ik heb van elke minuut genoten en kijk terug op 2 heerlijke dagen.
Alleen erg spijtig dat mijn lijf zo zwak is.
Daarom kijk ik echt uit naar mijn operatie , en hoop dat ik daarna met meer conditie en minder pijn nog vaak van dit soort uitjes mag gaan genieten.