Aangezien ik toen wel dacht in te kunnen schatten wanneer de -30 in zicht kwam, ging ik er vanuit dat ik het nieuwe jaar met deze mijlpaal zou beginnen.
Helaas, daar dacht mijn lichaam anders over.
Tussen kerst en oud&nieuw kreeg ik de griep. Voor het eerst in mijn leven dat ik het vuurwerk vanuit mijn bed heb gezien/gehoord...
In de eerste week van het jaar kwam daar een fikse bronchites overheen, waar ik een antibiotica kuur voor kreeg.
Toen ik diezelfde week een kg aankwam, gaf ik daar de a.b de schuld van. Ik maakte me dus geen zorgen en maakte netjes mijn kuur af.
Je zou dan verwachten dat die kg er daarna wel weer af zou gaan, maar nee hoor.
Tot en met gisteren ( 16 jan.) heb ik geschommeld tussen de -29 en de -29.7.
Geen beweging in te krijgen.
Nu heb ik al eerder een week stil gestaan, en kwam dat uiteindelijk ook wel weer goed, maar deze 16 dagen duurde me net even te lang.
Vervelend, frustrerend en onzeker.
Gister hadden we onze maandelijkse groepsbijeenkomst in Velp, waar ik bij de dietist mijn zorgen op tafel heb gegooid.
Gelukkig kon ze mij geruststellen dat het echt wel goed gaat komen, en dat het afvallen niet nu al stopt. Het was herkenbaar en normaal. Een plateau dus.
Verder legde ze uit dat je ongeveer kunt verwachten dat je 75% van het overgewicht, of 30% van je totale gewicht kwijt zult raken.
Nu ging ik er vanuit dat ik al op mijn 75% zit, dus dat was weer even schrikken, maar ik ga dan uit van een max gewicht wat voor mij al acceptabel is. Voor een gezond bmi zal ik toch nog wat meer af moeten vallen.
We zijn er dus nog niet 😏
Gelukkig zat er vanmorgen weer wat schot in, en heb ik vandaag de officiele mijlpaal van -30kg bereikt!!!!
Verder gaat het goed. Eten en drinken gaat prima. Portiebeheersing gaat goed. Ik kan (bijna) alles eten, mis niks en ben tevreden.
Wat ik wel merk;
Voor mij en mijn gezin is het al zo gewoon. We weten niet beter, ik sta er ook niet meer constant bij stil. Behalve als ik buiten de deur ga eten, dan moet ik even nadenken wat verstandig is. Maar ook dat levert geen probleem op.
Wat me wel opvalt is dat andere mensen maar blijven vragen of ik het wel volhoud, of het niet moeilijk is, of ik het nog niet zat ben, of ik niet naar meer verlang.
Laatst vroeg iemand mij of ik al het lekkere eten niet mis.....
Hoezo? Denkt men echt dat ik niet lekker eet?
Ik ben dan ook (hopelijk) heel duidelijk geweest dat ik juist heel lekker eet, altijd geniet van mijn eten en niks mis.
Maar blijkbaar wordt lekker eten nog steeds als slecht eten ofzo gezien.
Ik weet niet hoe men daar nog altijd over denkt. Blijkbaar heeft de chirurg ook een hersenoperatie gedaan, want ik ben echt heel anders naar eten gaan kijken.
Ik eet graag gezond en geniet daarvan. Als ik een dag geen groente of fruit heb gehad mis ik dat echt.
Uiteraard eet ik ook wel eens minder gezond. Een chinees of patatje.
Maar dat wil niet zeggen dat ik dat neem omdat ik dat zo ontzettend mis.
Gisteren had ik een hele drukke vol geplande dag.
's morgens om 08.00 de deur uit, half Nederland door gereden, en 's avonds pas na 21.00u thuis.
Weinig tijd om te eten, ik had geen fruit in huis dus een dag met crackers.
Dan merk je aan het eind van de dag dat je echt wat mist, een maaltijd wat voedt in plaats van alleen maar vult.
Vanmorgen de fruitschaal weer flink aangevuld, en vanavond genieten van verse groenten.
Die 30 kg is uiteraard een fantastisch getal, maar mijn omgeving begint het nu ook wel duidelijk te zien.
Buiten de standaard opmerking "wat zie je er goed uit", krijg ik nu ook van mensen die niet op de hoogte zijn van mijn gbp de vraag of ik zoveel ben afgevallen.
Uiteraard zag ik zelf die 30kg wel, maar je went eraan. Dan is het wel handig om er een foto van voor de operatie bij te pakken.
Dan pas zie je wat -30kg met je doet:
Ik schrok ervan.
Vorige week zag mijn zus mij weer sinds lange tijd.
Ook zij wist niet wat ze zag, en poste diezelfde dag dit op fb;
zo lief ❣