en toen was het zover!

25-09-2019, 10.30uur

Op het moment dat ik aan deze blog begin, is het precies een week geleden dat ik naar de o.k ging...

Woensdag 18 sept;
Om te voorkomen dat we in de file zouden komen te staan, zijn we extra vroeg van huis gegaan.
Zonder file rij ik er 35 minuten over naar het Rijnstate ziekenhuis, maar deze dag hadden we er een uur voor uit getrokken.

07.00uur liepen we het ziekenhuis binnen.
Mooi op tijd, ik moest er om 07.15u zijn.
De opnamebalie ging net open, dus ik kon gelijk doorlopen.
Aanmelden en naar de juiste afdeling (b6) gaan, ging snel, dus we zaten al om 07.05u in de wachtkamer.
En daar begon het grote wachten.
De één na de ander werd opgehaald, maar ik niet.
Om 08.15u ben ik maar gaan vragen waarom ik me in godsnaam om 07.15 moest melden.
Tja, de opnamegesprekken duurden blijkbaar wat langer, ik zou bijna aan de beurt zijn...

08.30u werd ik eindelijk gehaald.
Bij mijn opmerking "oh, toch nog" keek mevrouw niet blij, maar daar had ik op dat moment geen boodschap aan.
Ze nam ons mee naar een kamertje, waar ze alleen zei dat ik me moest wegen en liep weer weg.
Ik dacht, ik wacht wel tot ze terug is want ze wil vast wel het resultaat zien, maar nee hoor, toen ze terug kwam vroeg ze of ik al gewogen had. Nee dus.
Dus alsnog gewogen, en zonder te controleren nam ze het gewicht van mij over. ( ik had haar heel wat anders kunnen doorgeven...)
Toen kwam ze met een karretje om mijn bloeddruk en zuurstof te meten. Ze sloot me aan en ging achter haar bureau zitten, kijkend op haar beeldscherm.
Het apparaat had zijn werk gedaan, en ik mocht mezelf afkoppelen.
Even opstaan om te helpen was denk ik net iets teveel van het goede.

Vervolgens moest ze NOG MEER doen;
Ik deed mee aan een onderzoek en daarvoor moest er een sensor op mijn borstkas geplaatst worden.
Dat viel alles behalve mee.
Want ja, hoe moet dat ook alweer?????
Map erbij, lezen......ohja, eerst schoon maken, dan de plakkertjes eraf, opplakken en verbinden met het bijbehorende kastje wat tijdens mijn opname in mijn buurt moest blijven.
Moeilijk dus.
Enfin, John en ik keken elkaar een paar keer aan en dachten alleen maar wijs ons mond te houden.
Daarna bracht ze ons naar mijn kamer/bed en ging weer weg.

Ja, daar sta je dan. En nu?
Gelukkig kwam er al snel verpleging van de afdeling die mij wel vriendelijk te woord stond en gerust stelde. Ik mocht me alvast omkleden, alleen had de vriendelijke dame mij vergeten mijn operatiejas te geven.
Nou ja, ook dat kwam wel weer goed. Maar al met al was het een zenuwslopende start die niet zo lekker verliep.

Om lekker in herhaling te vallen (je raakt er aan gewend na 7 mnd), mochten we weer....je raadt het al; wachten.
Uiteindelijk hebben we tot 10.15u gewacht, en werd ik in mijn operatiestoel gezet.
Helaas kon ik er online geen foto van vinden, maar het is een grote stoel, waar je op de afdeling al in gaat zitten, daarin rijden ze je naar de o.k, en op de o.k wordt ie zo gepositioneerd dat ze je goed kunnen opereren. Plat liggend, armen wijd en toch weer iets rechtop gezet.
Je wilt het niet weten.....🙈

11.00u zijn ze aan de operatie begonnen.

Geen idee hoe laat het was, maar nog in de o.k werd ik gillend, angstig en opstandig wakker.
Gillend van de pijn, angstig van de narcose (is normaal bij mij) en opstandig omdat ik blijkbaar uit mijn stoel wilde. Ik hoorde ze dan ook constant zeggen dat ik moest blijven liggen.
Of ze me weer iets toegediend hebben weet ik niet, maar het volgende moment werd ik op de uitslaapkamer wakker.
Nog steeds erg verward, en helaas ook heel veel pijn.
Op die pijn had ik niet gerekend, meestal voel je de eerste uren na een narcose niks.

Hoe laat en hoe ik vervolgens weer op de afdeling gekomen ben weet ik niet, de weg er naar toe ben ik kwijt. Zo weet ik wel dat ik naast mijn bed stond waar ze me hielpen mijn eigen nachthemd aan te doen, daarna is het weer een zwart gat.
John moest die middag nog een paar uur werken, maar mijn dochter en jongste zoon stonden later op de middag met een bos bloemen naast mijn bed.
Zo lief, maar ik geloof dat ik ze niet veel gesproken heb en dat ze binnen een half uur alweer weg waren. Ik sliep.
's avonds kwam John weer, en was ik iets meer wakker.

Normaal gesproken ga je de volgende dag rond 14.00u naar huis, mits je min. 600ml gedronken hebt.
Als ontbijt kreeg ik 100ml optimel aardbeien yoghurt. Ik wist niet dat dat spul zo chemisch was, ik heb het dan ook bij 2 hapjes gelaten.
Aan de 600ml kwam ik nog lang niet, daarnaast had ik nog veel pijn, kwam amper mijn bed uit, moest veel overgeven en was regelmatig duizelig en misselijk.
Van naar huis gaan was dus nog geen sprake. Zo ook de dagen daarna.
Pas op dag 4 was ik in staat te gaan.

Nu, een week later, gaat het een stuk beter, maar ik ben er nog lang niet.
Ik wissel het zitten, lopen door mijn huis en liggen met enige regelmaat af.
Ik lees, kijk tv, en als het nodig is sluit ik mijn ogen.


Eten gaat met vallen en opstaan.
Zie hier mijn eerst vast ontbijtje (de eerste 5 dagen moest ik dik vloeibaar eten).
Een gekookt ei verspreid over 3 melba toastjes. Helemaal opgegeten!!!!
Langzaamaan begin ik ook met het avondeten mee te eten, maar als ik nog te vol zit van bv mijn middag tussendoortje, dan gaat er niet veel in.
Gisteravond bv, kon ik iets meer dan de helft van een tartaartje op...



                                                                 Ondertussen ligt er bijna dagelijks een kaartje op de mat en komt er visite met bloemen.
Zo leuk, zo lief.
Controlfreak als ik ben, sta ik ook nu dagelijks op de weegschaal en weet niet wat me overkomt.
Dat ik zou gaan afvallen was duidelijk, maar zo snel al?
Nu, op dag 7 ben ik al 6.5kg kwijt.
Dit zal vast niet in dit tempo door blijven denderen, maar voorlopig vind ik het oke.
We zien wel waar het stopt.

laatste dagen

En zo zijn we ineens 10 dagen verder en hoef ik nog maar 3 nachtjes te slapen....

Mensen vragen mij nu of ik al zenuwachtig ben.

Ik weet het niet. Ik geloof niet dat het echt zenuwen zijn, maar ben wel gespannen. ( is dat hetzelfde?)

Een beetje dat gevoel wat je (ik) krijg voor een bijzondere vakantie.

Ik ben 2x naar Bali geweest, dat vergt toch wat meer voorbereiding dan bv een weekje Spanje.

Nog even dit en dat regelen. Heb ik alles klaar liggen? Wat moet er wel en wat moet er niet mee?

Zo ook nu. 

Woensdagochtend moet ik om 07.15 in het ziekenhuis zijn. Dat betekent dat ik echt alles voor die tijd klaar moet hebben.

Vanaf afgelopen donderdag bekruipt me al het gevoel van eigenlijk niks meer willen doen, nergens meer heen willen, geen verplichtingen meer willen hebben.

Maar juist vanaf die dag is mijn agenda volgepland.

3 vriendinnen die mij nog even wilden zien ( lieverds, ik kom gewoon terug hoor....)

Vrijdagochtend, Maandag de hele dag en Dinsdagochtend nog gewoon werken.

Donderdagmiddag kwam mijn vriendin bij mij, Vrijdagmiddag ging ik bij een vriendin theetje doen en Dinsdagmiddag ga ik met een vriendin lunchen.

Zaterdagavond had ik een feestje van een collega, en vandaag (zondag) doe ik niks!!!!

Donderdag begon ik erg tegen al deze afspraken op te zien en wilde het liefst alles afzeggen.

Maar trouw als ik ben doe ik dat niet.

En nu, achteraf, ben ik blij dat ik het niet gedaan heb.

Wat ik wilde (alleen thuis zijn met mijn boek of Netflix op de bank) is niet gelukt, maar daarvoor in de plaats had ik toch 3 hele gezellige afspraken, waardoor de tijd ook weer sneller is gegaan.

Wachten op de bank kan heel lang duren.....

Nu nog anderhalve dag werken en dan heerlijke lunchen. Zin in!!!!

Voor de eerste dagen na de operatie, wanneer ik alleen maar dik vloeibaar mag eten, heb ik vandeweek al wat soep van courgettes uit de tuin gemaakt.

Ook voor de dagen daarna liggen er al havermout muffins in de vriezer.

Verder heb ik pap en de nodige zuivel in huis gehaald, en verder zie ik wel wat ik die eerste dagen wel of niet naar binnen krijg.

De buurvrouw, waar ik al een half jaar de was voor doe , heeft ook al maatregelen genomen voor hun was. Daar heb ik dus ook geen zorgen meer om.

Rest mij nu alleen nog mijn tas voor woensdag in te pakken en geduldig deze laatste 3 dagen door te komen.

Toch wel gek dat het nu "ineens" deze week al zover is.

Zolang gewacht, zo vaak in spanning gezeten of ik wel "goed" gekeurd zou worden, en nu is er niets meer wat deze operatie in de weg staat.

Afkloppen dat ik niet ziek word, en ZEKER mijn bitje voor mijn slaapapneu niet vergeten!!!

Als ik die Woensdag niet bij me heb word ik naar huis gestuurd en gaat de operatie niet door....

Lieve mensen, wat fijn dat ik deze aanloop met jullie mocht/mag delen en dat jullie elke keer weer de moeite hebben genomen om mijn verhaal te lezen.

Dank daarvoor.

Lieve A... dankjewel voor je lieve kaartje. Ik ben zeker ook heel erg trots op jou. Het spijt me dat ik uiteindelijk eerder aan de beurt ben dan jij, maar ik weet zeker dat het bij jou ook allemaal goed gaat komen. Ik hou van jou, en wens je nog heel veel succes met de komende voorbereidingen.

Het schrijven heb ik als heel prettig ervaren, en het feit dat jullie meelezen vind ik echt heel fijn.

Betekent niet dat ik nu ga stoppen, maar ga na mijn operatie zeker verder.

De weg naar een nieuw begin zal nog even voortduren, want alleen de operatie zal mij niet helpen een slanker en gezonder lichaam te krijgen, daar is toch echt wel de nodige aanpassing en doorzettingsvermogen voor nodig.

Ik ga mijn best doen.

slikken en weer doorgaan....

Eindelijk.
Alles staat vast!!!!

Vandaag kreeg ik de brief met de definitieve datum dat ik geopereerd zal worden.

De voorlopige datum van 18 september is zo gebleven.
07.15uur mag ik me in het Rijnstate ziekenhuis melden.

Hoe laat ik dan geopereerd word, dat hoor ik die ochtend pas.
Het kan maar zo zijn dat je pas in de middag aan de beurt bent.....
Laten we maar hopen dat dat niet zo is.

Toen er gisteren bekend werd dat de data van onze groep bekend was, ontplofte de groepsapp zowat.
Iedereen ging gelijk online kijken.
Nu weten we allemaal zeker welke dag we geholpen worden, en hoeven we nog maar 2 weken geduldig te wachten.
Ik zeg wel eens "hoe eerder, hoe beter", maar toch ben ik nu wel blij dat het gewoon de 18e is gebleven.
Ik heb dat op mijn werk al geregeld en John heeft voor die dagen ook vrij gekregen.
Soms wil het nog wel eens gebeuren dat iemand gebeld word met de vraag of hij of zij de volgende dag kan komen omdat er een plekje vrij is gekomen.
Ik moet er toch niet aan denken.

Vanmorgen vroeg iemand mij wanneer ik aan de beurt ben.
Ze weet al weken dat ik deze stap heb gezet, maar had er nooit op gereageerd.
Nadat ik de datum had gezegd zei ze dat ze er verder niets over wilde horen.
Ik dacht dat ze het misschien eng vond, of slechte ervaring met operaties had.
Maar na lang doorvragen kwam het hoge woord eruit...;
Ze vond het de makkelijkste weg.
Na even slikken wilde ik toch weten waarom ze dat vond, maar nee ze wilde er niet over praten zij vindt het de makkelijkste weg. Punt.
Ik heb nog geprobeerd uit te leggen dat dat juist niet zo is, dat je niet zomaar in aanmerking komt, dat er een lang traject aan vooraf gaat, dat het een pittige operatie is , dat je ook daarna levenslang zult hebben....
Maar nee, had geen zin.
Ik ben maar weg gelopen om te voorkomen dat ze mijn opkomende tranen zou zien.

En daar komen de lieverds van mijn groep om de hoek kijken.
Ik had het in de app gezegd, en gelijk kreeg ik  positieve opbeurende reacties.
Wat fijn is het om zulke leuke lieve mensen in je leven te hebben.

...
Nu, een dag later kijk ik er gelukkig anders naar.
Ik denk maar dat het meer over haar dan over mij zegt.
Uiteraard hoef je het niet met mij eens te zijn, er zullen altijd mensen zijn die het niks vinden, dat geeft niet. Maar het fatsoen hebben om te horen hoe of wat, lijkt mij wel het minste wat je kunt doen.
Klaar. Punt. Niet meer aan denken. Geen energie meer in steken.

2 dagen geleden kreeg ik een brief van het ziekenhuis met het verzoek of ik mee wil doen aan een onderzoek tijdens mijn opname.
Nog één?
Maar wat blijkt, het is heel simpel, eigenlijk hoef je er niets voor te doen.
Ik krijg een sensor opgeplakt met allerlei snufjes erin die o.a mijn hartslag en ademhaling meten.
Daarnaast wordt mijn bloeddruk, temperatuur en zuurstof een paar keer extra gemeten.
Dit alles om te kijken of patiënten in de toekomst, na een operatie, eerder naar huis kunnen en met deze sensor op afstand gemonitord kunnen worden. (uiteraard alleen als de gezondheid dat toelaat)
Ik zelf ben er niet zo'n voorstander van, maar vind het niet erg om te helpen dit te onderzoeken.
Dus ja, ik doe ook hier aan mee.

Met de vitaminepillen, die ik de rest van mijn leven moet slikken, moest ik 2 weken voor de operatie starten.
Gisteren de eerste ingenomen. Niks van gemerkt, viel prima.
Het merk die de obesitas kliniek adviseert, schijnt nogal zwaar te vallen. Ik hoor steeds van meer mensen dat ie niet lekker te verwerken is en dat ze overstappen naar een ander merk.

Ik ben nu met dat andere merk begonnen, bevalt me prima en gaat me zo'n 20 cent per dag schelen.
Ik denk dat de kliniek gewoon een afspraak met dat andere bedrijf heeft, want ik heb aan de arts gevraagd wat het verschil was (behalve de prijs), en dat bleek er niet te zijn.
Ook belde er vrij snel, nadat ik een proefpakket had besteld, iemand van het duurdere merk met de vraag of hij mij kon inschrijven voor een half jaarlijks abonnement.....
Dan ben ik er al snel klaar mee, en ga dan zeker voor merk goedkoper.

Verder heb ik, dacht ik, alles voor elkaar en geregeld.
Rest mij nog 13 dagen te wachten.....