nog even volhouden....

Vandaag, 12 Juli, moet ik nog 13 dagen wachten voor ik met het voortraject begin.

In principe is mijn hele traject al in februari bij de aanmelding begonnen, maar toch zie ik de start van de bijeenkomsten als het echte begin.
25 Juli weet ik met wie ik 6 weken wekelijks aan tafel mag zitten, maak ik kennis met mensen die in dezelfde positie als ik zitten en kunnen we samen aftellen naar de grote dag dat we geopereerd mogen worden.

Normaal gesproken ziet men behoorlijk op tegen een operatie. Logisch ook. De narcose en het snijden in je buik is niet niks. Maar dit is een operatie waar ik zelf om gevraagd heb, waar ik echt naar uit kijk en die hopelijk mijn lijf en leven positief op zijn kop gaat zetten.

Ik ben al vanaf Mei 3 data aan het aftellen.
25 Juli de groepsbijeenkomst en 30 Juli de pre operatieve screening.
10 Juli het concert van Rammstein in Brussel.

Dat laatste was dus 2 dagen geleden, en wat waanzinnig fantastisch was dat!!!!
Super genoten, erg gezellig met mijn zus, veel gelachen, gezongen en vooral veel ( heel veel) gelopen!!!
En daar voel ik nu de consequenties van ;
Mijn lijf is op. Alles doet me zeer en ik ben vreselijk moe.
Ondanks dat ik de adrenaline van het concert nog in me heb en het liefst nog zingend en dansend wil nagenieten, zegt mijn lijf ook: tot hier en niet verder.

Dat ik geen conditie meer heb was in Brussel de eerste uren al goed te merken.
Na een reis van zo'n 4 uur, moesten we een stukje lopen naar ons hotel.
Ik kan je wel vertellen, met koffer en tassen door een heuvelachtige stad lopen valt niet mee. Daarbij kwamen ook nog de nodige trappen, waarop we besloten om halverwege een terrasje te pakken en wat te drinken en uit te hijgen.
Daar brak ik.
Huilend heb ik mijn zus verteld hoezeer mijn lijf op is, hoe weinig conditie ik nog heb en hoeveel ik helaas de laatsten maanden weer ben aangekomen.
Ik schaamde mij diep, maar gelukkig kan ik bij mijn zus altijd alles kwijt en heeft ze alle begrip.

Vervolgens heb ik de trappen getrotseerd (mijn zus nam mijn tas over...), en zijn we doorgelopen naar het hotel.
Mooi hotel, prima kamer. Helemaal top.

De eerste dag hebben we zo'n 16.000 stappen gelopen ( ongeveer 11km),  's avonds ben ik dankzij de adrenaline helemaal uit mijn panty gegaan op het concert om uiteindelijk om 01.00 in ons bed te ploffen.
Waar het door komt weet ik niet, maar ik heb de laatste tijd elke nacht flinke krampen in mijn benen.
Zo ook die nacht.... Niet normaal meer. Dus dat was een korte onderbroken nacht.

De volgende dag wilde we een beetje de toerist uithangen.
Mijn benen en voeten deden nog behoorlijk zeer, maar ik weet uit ervaring dat dat alleen maar erger wordt als je stil gaat zitten.
Dus, weer aan de wandel.
We wilden naar de paleizen met het bijbehorende park. Niet zo heel ver lopen (bergafwaarts) dus prima te doen.
Maar.....sukkels als wij zijn, hadden de plattegrond verkeerd gelezen en liepen dus de hele verkeerde kant op.
Minstens 1 km voor niks gelopen.
De juiste weg hebben we maar per tram afgelegd.


Bij het paleis genoten van heerlijke koffie, daarna doorgelopen naar het centrum, daar een lekkere Brusselse wafel gegeten, mijn zus vervolgens een tattoo laten zetten en daarna weer naar het station gelopen (lees; gestrompeld)
Deze dag zo'n 12.000 stappen ( 8,5km) gelopen.
16.00 zaten we in de trein, 20.30 was ik thuis.

Nu,Vrijdag, ben ik nog moe en heb ik nog spierpijn. Spijt heb ik absoluut niet. Ik heb van elke minuut genoten en kijk terug op 2 heerlijke dagen.
Alleen erg spijtig dat mijn lijf zo zwak is.
Daarom kijk ik echt uit naar mijn operatie , en hoop dat ik daarna met meer conditie en minder pijn nog vaak van dit soort uitjes mag gaan genieten.