Changes

Changes, een nummer van mijn idool David Bowie, spookt al een paar dagen door mijn hoofd...

En dat is ook wat er gaande is, de wereld, de mensen, ons dagelijks leven en ik zelf, alles is aan het veranderen.

Toen onze jongste zoon een paar jaar geleden de diagnose pdd-nos kreeg, ben ik me daar uiteraard in gaan verdiepen en kwam tot de ontdekking dat hij het niet geheel van een vreemde heeft .

Nu wil ik mezelf niet gelijk ook deze diagnose geven, maar ook ik hou niet van veranderingen.

Dat wil zeggen, als ik zelf wat verander is het oke. Dan heb ik daar ook goed over nagedacht en sta ik er ook geheel achter.

Maar als er veranderingen buiten mij om gebeuren, waar ik toch in mee moet gaan, heb ik even schakeltijd nodig.

Het hele coronagebeuren heeft op iedereen invloed, daar ben ik me zeker van bewust. Bij de een wat meer dan bij de ander, en ik ben dankbaar dat het ons en onze omgeving (nog) niet getroffen heeft.

Wij hebben ons werk nog (mijn man zit wel thuis, maar heeft zijn baan nog), dus ik wil zeker niet klagen.

Maar toch vind ik het zo nu en dan moeilijk om mee te dealen.

Op werk (ik werk in een supermarkt) is alles anders, overal waar je komt probeer je zoveel mogelijk mensen te vermijden, in de winkels is het niet altijd even leuk om iets te kopen, en onze zoon die dit jaar examen had moeten doen zit al die tijd al thuis en zit nu vol spanning te wachten of hij wel of niet geslaagd is.

Als we zijn cijferlijst bekijken, denken wij van wel, maar de officiele uitslag komt pas 4 Juni.

Tot die tijd is het wachten en niks doen voor hem.

Buiten alle veranderingen in ons dagelijkse leven, heb ik uiteraard ook te maken met een enorme verandering van mijn steeds slanker wordende lichaam.

Ik heb hier inderdaad zelf voor gekozen, lang (3jaar) over na kunnen denken en me voor kunnen bereiden , maar toch..... 

Ook dit is echt een dingetje waar ik echt aan moet wennen.

Dat ik in de winkels niet meer naar XXL maar naar een M moet zoeken, dat weet ik ondertussen wel.

Maar toch ben ik elke dag nog verbaasd als ik in de spiegel kijk.

Als je na zoveel jaren van flink overgewicht, in zo'n 8 maanden naar een gezond slank gewicht gaat met een bmi van 24, is dat echt wel even wennen.

En daarbij komen ook nog eens de dagelijkse reacties van mijn omgeving.

Natuurlijk is het leuk om een complimentje te krijgen. Maar als je dat niet gewend bent (niemand geeft je een compliment met het behalen van een enorm overgewicht...), dan is dat ook weer iets waar je aan moet wennen en kijken hoe je daar mee om kunt gaan.

Inmiddels kan ik de wat vluchtige opmerkingen/complimenten redelijk goed incasseren.

Meestal is het iets van "hé, wat zie je er goed uit"! En antwoord ik met een welgemeende "dankjewel".

Want ja, dat meen ik ook en vind ik ondertussen ook fijn om te horen.

Maar er zijn ook mensen die er verder op ingaan. Mensen die ik nauwelijks ken.  Klanten op mijn werk bv.

Er zijn klanten waar ik best een leuke band mee heb, en die ook wel op de hoogte zijn van mijn operatie. Maar er zijn ook klanten waar ik niet veel mee heb, nooit een praatje mee maak en niet op de hoogte zijn, die nu ineens gaan vragen hoe of wat. En daarna ook nog adviesen gaan geven over hoe je gewicht op dit niveau te houden.

Sorry, maar daar zit ik niet altijd op te wachten en ik ga ook niet aan de kassa mijn hele verhaal vertellen.

Daarnaast heb ik nog mijn hoogbejaarde buren.

Omdat zij allebij slecht ter been zijn en nauwelijks meer trappen kunnen lopen, doe ik al een klein jaartje de was voor hun.

Ik kom daar dus zo'n 3 keer per week, dus ze hebben mij zien krimpen de afgelopen maanden.

Maar toch kan de dame het niet laten om echt elke keer vol bewondering en verbazing uitgebreid naar mijn lichaam te kijken en te roepen hoe slank (zelfs dun) ik ben geworden.

Elke keer vraagt ze hoeveel er nog af moet en wanneer ik weer normaal ga eten, want anders word ik te dun volgens haar.

Ook als ze ziet dat ik nieuwe kleding aan heb, word ik van top tot teen bekeken en moet ik me zelfs omdraaien zodat ze alles goed kan zien...

IK WIL DAT NIET!!!!!!

Ik geef toe, ze is behoorlijk vergeetachtig en valt 100x in herhaling.

Maar het begint me nogal op te breken.

Nooit is er zoveel aandacht voor mij en mijn lichaam geweest.

Altijd heb ik mijn lijf onder grote kleding verstopt om er maar geen aandacht aan te schenken.

Nooit werd mijn lijf zo openlijk bekeken en besproken.

Ik ben geen persoon die graag in het middelpunt van belangstelling staat. Nooit geweest en zal ik nooit worden ook.

Toen ik nog dik was, was ik altijd op mijn hoede dat ik niet teveel aandacht kreeg, maar nu hoeft dat voor mij ook niet.

Ik ben blij met mijn behaalde resultaat van inmiddels -47kg, ik verwacht dat dat nog wel doorgaat naar de -50 en zie wel wat er dan gaat gebeuren.

Ik hoop van harte dat er aan het hele coronagebeuren gauw een einde komt, en dat mijn omgeving mijn nieuwe lichaam snel als normaal gaat zien.

Tot die tijd moet ik maar dealen met alle veranderingen en hopen op rustigere tijden.

de groene zone!!!!

Wie had dit ooit gedacht?

Ik durfde er eerlijk gezegd niet van te dromen dat ik ooit nog in de groene, de gezonde,  BMI zone terecht zou komen.

Afgelopen weken ging het afvallen met ups & downs.

2 ons eraf, 3 ons erbij, 4 ons eraf etc etc

Dan ineens weer, in bv 3 dagen, een kg eraf, en dan weer 10 dagen helemaal niks.

Zo ook afgelopen week, maar vanmorgen werd ik weer blij verrast met een daling van 7 ons.

Hartstikke super, maar wat nog leuker is, is dat ik daarmee op het mooie getal van -45kg kwam en in de groene zone terecht kwam met een  bmi van 24.8

Het viel mij al op de laatste tijd dat er steeds meer mensen aan mij vroegen; "ben jij nou zo afgevallen"?

Ik denk dat er nu misschien ook wat in mijn gezicht veranderd is, waardoor men het steeds duidelijker ziet.

Mijn gezin ziet mij dagelijks, ik kijk dagelijks in de spiegel, maar mensen die ik maar af toen zie die zien dan blijkbaar wel het verschil.

Ik merk het nu alleen nog aan mijn kleding.

De broeken die ik nog niet zolang heb, zakken alweer van mijn kont en de strakke truitjes zitten niet meer zo strak ....

Binnenkort maar weer op zoek naar nieuwe kleding.

Gek, hoe je gevoel over shoppen kan veranderen.

Er was een tijd dat ik het heerlijk vond, toen kwam er een tijd dat ik het verafschuwde. Ik kwam met regelmaat chagrijnig en teleurgesteld uit de pashokjes omdat het weer eens niet paste of niet mooi stond.

Nu is het uiteraard leuker om te kopen, niet meer in de grote maten winkels, geen XXL meer, geen tenten meer.

Alleen is het nu zo, dat het echt zonde is om mooie (dure) kleding te kopen als je het na 1 a 2 maanden alweer weg moet doen omdat het te groot is geworden.

Ik verkoop wel een hoop op Vinted, maar je krijgt er  maar een fractie van van wat het ooit gekost heeft.

Van mijn kinderen kreeg ik voor mijn verjaardag een fashion cheqeu van E100,- , maar die bewaar ik nog even tot ik een zo goed als stabiel gewicht heb. Dan kan ik daar echt wat moois voor kopen.

Wel heb ik mezelf afgelopen week op een set nieuwe ringen getrakteerd.

Ik ben al een paar jaar fan van het merk Kaschka, en mijn ringen die ik had werden echt te groot.

Daarom heb ik mezelf een nieuwe set cadeau gedaan!

2 zilveren buitenringen, en 3 kleuren middenring.

De pijn die ik in maart in of net onder mijn maag had, is daarna nog 2x terug gekomen.

Het houdt zo'n anderhalf a twee uur aan, en is dusdanig erg dat ik echt even stil moet staan om de pijn te verwerken.

Gelukkig houdt de pijnscheut niet lang aan, maar als je niet thuis bent is het niet fijn.

Ik blijf dus nog even de dubbele dosis maagbeschermers innemen en hou het goed in de gaten.

Mocht het erger worden, trek ik wel weer aan de bel.

Door de corona crisis zie ik mijn groep, mijn dreamteam, nog steeds niet.

Gelukkig hebben we nog goed contact via de app, maar het is toch anders. 

Ik mis ze, ik wil ze zien en een knuffel geven. Want ja, zo'n fijn contact hebben we met elkaar.

Zo af en toe komt er een foto via de app door, en dan schrik ik ook van de veranderingen. Maar wat zal ik ze graag weer live zien....

Vanmorgen had ik het blijde nieuws van mijn bmi in de app gezet, en als je dan ziet wat voor positieve reacties er dan komen, dat doet je echt goed.

Deze mensen weten waar je het over hebt, weten wat je doormaakt, weten hoe je je voelt.

Daarom ben ik ook echt dankbaar dat deze groep op mijn pad is gekomen.

Lief dreamteam; ik mis jullie, en hoop echt oprecht dat we nog heeeeel lang contact met elkaar zullen houden.

xxx