Afgelopen week kwam ik onderstaande teksten op facebook tegen.
Uiteraard moet je het met een korreltje zout nemen, maar ik vond ze toch wel toepasselijk.
Nu, de laatste dagen van het jaar, kijk ik toch even terug op afgelopen jaar. En wat voor een jaar was het. Mijn leven heeft de afgelopen jaren sowieso wel in het teken gestaan van mijn gezondheid, maar afgelopen jaar eindelijk een keer met een positief vooruitzicht.
Als mijn man en ik wel eens in het ziekenhuis lopen, vragen we ons af hoe vaak ik daar al de afgelopen jaren geweest ben.
Nooit voor de meest ernstige dingen, maar er was afgelopen jaren altijd wel iets.
Van onderzoeken naar mijn fibromyalgie tot onderzoeken naar mijn duizeligheid aanvallen, wat migraine bleek te zijn.
Met de fibromyalgie moet ik leren leven, voor de migraine heb ik gelukkig goede medicijnen gekregen.
Afgelopen jaar stond dus in het teken van de gastric bypass.
Ook 3 jaar geleden liep ik daarvoor in een ziekenhuis in Hengelo, maar daar werd ik toen afgewezen.
Dit jaar dan toch eindelijk groen licht gekregen.
En het heeft ook echt dit hele jaar in beslag genomen.
In januari zat ik huilend bij mijn huisarts op het spreekuur, het kon echt niet meer. Zowel lichamelijk als geestelijk trok in het niet meer. En dat nam zij gelukkig serieus.
Ik slikte steeds meer pijnstillers om mijn fibromyalgie enigszins onder controle te houden, en sociaal trok ik mij steeds meer terug.
Nu, op de één na laatste dag van het jaar kijk ik terug op een bewogen jaar die achteraf sneller is gegaan dan ik in februari niet kon bedenken. Ik zag toen best tegen al het wachten op.
En nu? Nu is het alweer ruim 3 maanden geleden dat ik geopereerd ben en ben ik inmiddels al 27,5kg afgevallen!!!!
"3e kerstdag" zijn we een middagje naar Nordhorn in Duitsland geweest.
Er was nog iets van een kerstmarkt. Maar wat viel direct op?
Het stond alleen maar in het teken van (vr)eten....
Braadworsten, patat, hamburgers, churro's, glühwein en snoep. Meer was er niet. Geen gezond voer te krijgen.
Een jaar geleden zou ik me daar zeker door hebben laten verleiden. Dit jaar niet. Geen trek en geen behoefte.
Bij de lunch hebben we 2 maaltijden besteld (we waren met z'n 3en), maar ik wist al dat ik geen hele portie op kon. Ik heb een stukje wrap van mijn zoon gekregen en een kop thee genomen, en dat was genoeg.
De gbp heeft zo ook z'n financiële voordelen 😉
Wat ook zo leuk was;
mijn man fluisterde in mijn oor: een paar maanden geleden zou je niet in deze stoel passen.
En daar had hij gelijk in.
Het waren de welbekende rieten kuipstoeltjes waar je zo heerlijk knel in kunt zitten als je benen en heupen aan de brede kant zijn.
Zonder erbij na te denken ging ik er gewoon inzitten, en dat ging prima.
Terwijl ik afgelopen zomer de terrassen nog af scande naar de juiste maat stoel voordat ik ergens ging zitten.
Wat fijn dat mijn man mij daar dan toch zo nu en dan aan herinnert.
Want hoe erg die tijd ook was, ik wil het niet vergeten.
Dat ik nu al zoveel kwijt ben, en waarschijnlijk voor mijn vakantie in Juli op mijn streefgewicht ben, is uiteraard fantastisch. Maar ik wil en kan het niet als vanzelfsprekend gaan zien.
Ik weet als geen ander waar ik vandaan kwam, dus wil ik ook dagelijks dankbaar voor deze kans die ik gekregen heb, blijven zijn.
Zoals in de reacties van mijn vorige blog staat; de artsen hebben de operatie gedaan, maar de rest heb je zelf gedaan.
Daar had zij helemaal gelijk in.
Het was niet even opereren en de rest gaat vanzelf. Daar moet ik nog dagelijks mijn best voor doen, en dat zal de rest van mijn leven zo blijven.
Conclusie:
Dank dat ik deze kans heb gekregen, dank aan de chirurg en dank aan mezelf dat ik deze grote stap heb durven zetten.
Dank aan mijn lieve man en kinderen die mij vanaf dag 1 volledig hebben gesteund, en dank aan jullie die elke keer weer mijn blogs lezen.
Ik kijk uit naar een mooi, slank maar vooral gezond 2020, en wens jullie niets minder.
xxx
