dankbaar

Soms kan ik van hele kleine, vaak ook simpele dingen, heel blij worden.
Zo ook afgelopen Donderdag.
Onze laatste groepsbijeenkomst voor de operatie.
Een van de dames was zo lief om voor ons allemaal een sleutelhanger met een olifantje mee te nemen.
Een symbool om ons de komende tijd geluk te wensen.
En zo zie ik het dan ook gelijk. Zo'n cadeautje sluit ik dan direct in mijn hart, en zal hem zeker bij mij blijven dragen.
Of je nou (bij)gelovig bent of niet, ik hou hier van. Ik word daar emotioneel van en koester zo'n geschenk. (grote kans dat ik hem over 10 jaar nog bij me draag...

Over emotie gesproken;
De brief die we aan onszelf "moesten" schrijven, hoe zie je jezelf over 5 jaar met of zonder deze operatie, mochten we deze dag voorlezen.
Tja, wat doe je dan? Ga je zoiets in de groep delen of niet?

Na enige twijfel van iedereen, heeft de dame van de olifantjes als eerste haar brieven voorgelezen.
En watvoor brieven. Zo goed geschreven, zo mooi verwoord, maar ook zo rakend emotioneel dat de een na de ander zat te snotteren.
Daarna heb ik mijn brief, na enige twijfel, met een dikke strot en tranen voorgelezen.
Schrijven gaat mij prima af, zo ook die brief, maar voorlezen is toch even een ander verhaal.
Maar goed, ik heb het gedaan, en na mij volgde er nog een paar.
Niet iedereen wilde dit, en dat is ook goed.
Het is ook niet niks om echt te bedenken wat er kan gebeuren als je niks doet. Waar sta je dan?
Maar ook, hoe zal het zijn als je zo'n 40kg kwijt bent?
Kortom, een hoop tranen, maar mooi om te zien dat deze groep zich dusdanig ontwikkeld heeft dat het goed voelt om de brief met de nodige emoties te durven delen.

Verder hebben we met de diëtist onze toekomstige dagindeling nog eens goed op een rijtje gezet, en wat voorbeelden gekregen voor de eerste dagen na de operatie.
Met de bewegingsdeskundige hadden we een leuk spel.
In een kring, om de beurt een bal naar iemand gooien en daarbij haar/zijn naam noemen en een compliment maken. ( even kijken of iedereen elkaar bij de naam kent 😜)
Daarna een rondje benoemen wat je van een ander weet, en een rondje vragen stellen.
Leuk!!!
En toen kwam het afscheid. Dikke knuffels, kussen en de beste wensen werden er uitgedeeld.
Sommige zullen elkaar al voor of na de operatie in het ziekenhuis zien, anderen zien elkaar pas weer 10 oktober bij de eerst volgende bijeenkomst na onze operatie.

10 oktober is al over een kleine 6 weken. Dat is al drie weken na onze operatie.
Als je het zo bekijkt gaat het allemaal wel rap nu.
Morgen is het september, dat betekent dat ik morgen kan zeggen dat ik deze maand geopereerd word.
Ook zoiets......
Voor nu nog 18 dagen.

De komende 3 weken zijn er dus geen bijeenkomsten.
Ik heb het gevoel dat ik dan een beetje stuurloos raak.
Het aftellen van de afgelopen maanden is me eigen geworden, maar ook de wekelijkse ritjes naar Velp zitten na 6 weken echt in mijn systeem
Ik zag er eerst best tegenop, maar al gauw was het zo vertrouwd dat ik er elke week naar uit keek.
Ook de opdrachten die we meekregen hielden mij dagelijks bezig.
Nu is er niks, en kan ik alleen nog maar wachten tot 18 september.

Ik ben dankbaar dat ik dit avontuur aan mocht gaan, dankbaar voor de mooie mensen die ik heb leren kennen, dankbaar dat iedereen in deze groep elkaar accepteert en kijk uit naar het weerzien met hen.

Voor nu, het dagelijkse leven gewoon door laten gaan en met geduld 18 dagen wachten.