en toen was het zover!

25-09-2019, 10.30uur

Op het moment dat ik aan deze blog begin, is het precies een week geleden dat ik naar de o.k ging...

Woensdag 18 sept;
Om te voorkomen dat we in de file zouden komen te staan, zijn we extra vroeg van huis gegaan.
Zonder file rij ik er 35 minuten over naar het Rijnstate ziekenhuis, maar deze dag hadden we er een uur voor uit getrokken.

07.00uur liepen we het ziekenhuis binnen.
Mooi op tijd, ik moest er om 07.15u zijn.
De opnamebalie ging net open, dus ik kon gelijk doorlopen.
Aanmelden en naar de juiste afdeling (b6) gaan, ging snel, dus we zaten al om 07.05u in de wachtkamer.
En daar begon het grote wachten.
De één na de ander werd opgehaald, maar ik niet.
Om 08.15u ben ik maar gaan vragen waarom ik me in godsnaam om 07.15 moest melden.
Tja, de opnamegesprekken duurden blijkbaar wat langer, ik zou bijna aan de beurt zijn...

08.30u werd ik eindelijk gehaald.
Bij mijn opmerking "oh, toch nog" keek mevrouw niet blij, maar daar had ik op dat moment geen boodschap aan.
Ze nam ons mee naar een kamertje, waar ze alleen zei dat ik me moest wegen en liep weer weg.
Ik dacht, ik wacht wel tot ze terug is want ze wil vast wel het resultaat zien, maar nee hoor, toen ze terug kwam vroeg ze of ik al gewogen had. Nee dus.
Dus alsnog gewogen, en zonder te controleren nam ze het gewicht van mij over. ( ik had haar heel wat anders kunnen doorgeven...)
Toen kwam ze met een karretje om mijn bloeddruk en zuurstof te meten. Ze sloot me aan en ging achter haar bureau zitten, kijkend op haar beeldscherm.
Het apparaat had zijn werk gedaan, en ik mocht mezelf afkoppelen.
Even opstaan om te helpen was denk ik net iets teveel van het goede.

Vervolgens moest ze NOG MEER doen;
Ik deed mee aan een onderzoek en daarvoor moest er een sensor op mijn borstkas geplaatst worden.
Dat viel alles behalve mee.
Want ja, hoe moet dat ook alweer?????
Map erbij, lezen......ohja, eerst schoon maken, dan de plakkertjes eraf, opplakken en verbinden met het bijbehorende kastje wat tijdens mijn opname in mijn buurt moest blijven.
Moeilijk dus.
Enfin, John en ik keken elkaar een paar keer aan en dachten alleen maar wijs ons mond te houden.
Daarna bracht ze ons naar mijn kamer/bed en ging weer weg.

Ja, daar sta je dan. En nu?
Gelukkig kwam er al snel verpleging van de afdeling die mij wel vriendelijk te woord stond en gerust stelde. Ik mocht me alvast omkleden, alleen had de vriendelijke dame mij vergeten mijn operatiejas te geven.
Nou ja, ook dat kwam wel weer goed. Maar al met al was het een zenuwslopende start die niet zo lekker verliep.

Om lekker in herhaling te vallen (je raakt er aan gewend na 7 mnd), mochten we weer....je raadt het al; wachten.
Uiteindelijk hebben we tot 10.15u gewacht, en werd ik in mijn operatiestoel gezet.
Helaas kon ik er online geen foto van vinden, maar het is een grote stoel, waar je op de afdeling al in gaat zitten, daarin rijden ze je naar de o.k, en op de o.k wordt ie zo gepositioneerd dat ze je goed kunnen opereren. Plat liggend, armen wijd en toch weer iets rechtop gezet.
Je wilt het niet weten.....🙈

11.00u zijn ze aan de operatie begonnen.

Geen idee hoe laat het was, maar nog in de o.k werd ik gillend, angstig en opstandig wakker.
Gillend van de pijn, angstig van de narcose (is normaal bij mij) en opstandig omdat ik blijkbaar uit mijn stoel wilde. Ik hoorde ze dan ook constant zeggen dat ik moest blijven liggen.
Of ze me weer iets toegediend hebben weet ik niet, maar het volgende moment werd ik op de uitslaapkamer wakker.
Nog steeds erg verward, en helaas ook heel veel pijn.
Op die pijn had ik niet gerekend, meestal voel je de eerste uren na een narcose niks.

Hoe laat en hoe ik vervolgens weer op de afdeling gekomen ben weet ik niet, de weg er naar toe ben ik kwijt. Zo weet ik wel dat ik naast mijn bed stond waar ze me hielpen mijn eigen nachthemd aan te doen, daarna is het weer een zwart gat.
John moest die middag nog een paar uur werken, maar mijn dochter en jongste zoon stonden later op de middag met een bos bloemen naast mijn bed.
Zo lief, maar ik geloof dat ik ze niet veel gesproken heb en dat ze binnen een half uur alweer weg waren. Ik sliep.
's avonds kwam John weer, en was ik iets meer wakker.

Normaal gesproken ga je de volgende dag rond 14.00u naar huis, mits je min. 600ml gedronken hebt.
Als ontbijt kreeg ik 100ml optimel aardbeien yoghurt. Ik wist niet dat dat spul zo chemisch was, ik heb het dan ook bij 2 hapjes gelaten.
Aan de 600ml kwam ik nog lang niet, daarnaast had ik nog veel pijn, kwam amper mijn bed uit, moest veel overgeven en was regelmatig duizelig en misselijk.
Van naar huis gaan was dus nog geen sprake. Zo ook de dagen daarna.
Pas op dag 4 was ik in staat te gaan.

Nu, een week later, gaat het een stuk beter, maar ik ben er nog lang niet.
Ik wissel het zitten, lopen door mijn huis en liggen met enige regelmaat af.
Ik lees, kijk tv, en als het nodig is sluit ik mijn ogen.


Eten gaat met vallen en opstaan.
Zie hier mijn eerst vast ontbijtje (de eerste 5 dagen moest ik dik vloeibaar eten).
Een gekookt ei verspreid over 3 melba toastjes. Helemaal opgegeten!!!!
Langzaamaan begin ik ook met het avondeten mee te eten, maar als ik nog te vol zit van bv mijn middag tussendoortje, dan gaat er niet veel in.
Gisteravond bv, kon ik iets meer dan de helft van een tartaartje op...



                                                                 Ondertussen ligt er bijna dagelijks een kaartje op de mat en komt er visite met bloemen.
Zo leuk, zo lief.
Controlfreak als ik ben, sta ik ook nu dagelijks op de weegschaal en weet niet wat me overkomt.
Dat ik zou gaan afvallen was duidelijk, maar zo snel al?
Nu, op dag 7 ben ik al 6.5kg kwijt.
Dit zal vast niet in dit tempo door blijven denderen, maar voorlopig vind ik het oke.
We zien wel waar het stopt.