Changes

Changes, een nummer van mijn idool David Bowie, spookt al een paar dagen door mijn hoofd...

En dat is ook wat er gaande is, de wereld, de mensen, ons dagelijks leven en ik zelf, alles is aan het veranderen.

Toen onze jongste zoon een paar jaar geleden de diagnose pdd-nos kreeg, ben ik me daar uiteraard in gaan verdiepen en kwam tot de ontdekking dat hij het niet geheel van een vreemde heeft .

Nu wil ik mezelf niet gelijk ook deze diagnose geven, maar ook ik hou niet van veranderingen.

Dat wil zeggen, als ik zelf wat verander is het oke. Dan heb ik daar ook goed over nagedacht en sta ik er ook geheel achter.

Maar als er veranderingen buiten mij om gebeuren, waar ik toch in mee moet gaan, heb ik even schakeltijd nodig.

Het hele coronagebeuren heeft op iedereen invloed, daar ben ik me zeker van bewust. Bij de een wat meer dan bij de ander, en ik ben dankbaar dat het ons en onze omgeving (nog) niet getroffen heeft.

Wij hebben ons werk nog (mijn man zit wel thuis, maar heeft zijn baan nog), dus ik wil zeker niet klagen.

Maar toch vind ik het zo nu en dan moeilijk om mee te dealen.

Op werk (ik werk in een supermarkt) is alles anders, overal waar je komt probeer je zoveel mogelijk mensen te vermijden, in de winkels is het niet altijd even leuk om iets te kopen, en onze zoon die dit jaar examen had moeten doen zit al die tijd al thuis en zit nu vol spanning te wachten of hij wel of niet geslaagd is.

Als we zijn cijferlijst bekijken, denken wij van wel, maar de officiele uitslag komt pas 4 Juni.

Tot die tijd is het wachten en niks doen voor hem.

Buiten alle veranderingen in ons dagelijkse leven, heb ik uiteraard ook te maken met een enorme verandering van mijn steeds slanker wordende lichaam.

Ik heb hier inderdaad zelf voor gekozen, lang (3jaar) over na kunnen denken en me voor kunnen bereiden , maar toch..... 

Ook dit is echt een dingetje waar ik echt aan moet wennen.

Dat ik in de winkels niet meer naar XXL maar naar een M moet zoeken, dat weet ik ondertussen wel.

Maar toch ben ik elke dag nog verbaasd als ik in de spiegel kijk.

Als je na zoveel jaren van flink overgewicht, in zo'n 8 maanden naar een gezond slank gewicht gaat met een bmi van 24, is dat echt wel even wennen.

En daarbij komen ook nog eens de dagelijkse reacties van mijn omgeving.

Natuurlijk is het leuk om een complimentje te krijgen. Maar als je dat niet gewend bent (niemand geeft je een compliment met het behalen van een enorm overgewicht...), dan is dat ook weer iets waar je aan moet wennen en kijken hoe je daar mee om kunt gaan.

Inmiddels kan ik de wat vluchtige opmerkingen/complimenten redelijk goed incasseren.

Meestal is het iets van "hé, wat zie je er goed uit"! En antwoord ik met een welgemeende "dankjewel".

Want ja, dat meen ik ook en vind ik ondertussen ook fijn om te horen.

Maar er zijn ook mensen die er verder op ingaan. Mensen die ik nauwelijks ken.  Klanten op mijn werk bv.

Er zijn klanten waar ik best een leuke band mee heb, en die ook wel op de hoogte zijn van mijn operatie. Maar er zijn ook klanten waar ik niet veel mee heb, nooit een praatje mee maak en niet op de hoogte zijn, die nu ineens gaan vragen hoe of wat. En daarna ook nog adviesen gaan geven over hoe je gewicht op dit niveau te houden.

Sorry, maar daar zit ik niet altijd op te wachten en ik ga ook niet aan de kassa mijn hele verhaal vertellen.

Daarnaast heb ik nog mijn hoogbejaarde buren.

Omdat zij allebij slecht ter been zijn en nauwelijks meer trappen kunnen lopen, doe ik al een klein jaartje de was voor hun.

Ik kom daar dus zo'n 3 keer per week, dus ze hebben mij zien krimpen de afgelopen maanden.

Maar toch kan de dame het niet laten om echt elke keer vol bewondering en verbazing uitgebreid naar mijn lichaam te kijken en te roepen hoe slank (zelfs dun) ik ben geworden.

Elke keer vraagt ze hoeveel er nog af moet en wanneer ik weer normaal ga eten, want anders word ik te dun volgens haar.

Ook als ze ziet dat ik nieuwe kleding aan heb, word ik van top tot teen bekeken en moet ik me zelfs omdraaien zodat ze alles goed kan zien...

IK WIL DAT NIET!!!!!!

Ik geef toe, ze is behoorlijk vergeetachtig en valt 100x in herhaling.

Maar het begint me nogal op te breken.

Nooit is er zoveel aandacht voor mij en mijn lichaam geweest.

Altijd heb ik mijn lijf onder grote kleding verstopt om er maar geen aandacht aan te schenken.

Nooit werd mijn lijf zo openlijk bekeken en besproken.

Ik ben geen persoon die graag in het middelpunt van belangstelling staat. Nooit geweest en zal ik nooit worden ook.

Toen ik nog dik was, was ik altijd op mijn hoede dat ik niet teveel aandacht kreeg, maar nu hoeft dat voor mij ook niet.

Ik ben blij met mijn behaalde resultaat van inmiddels -47kg, ik verwacht dat dat nog wel doorgaat naar de -50 en zie wel wat er dan gaat gebeuren.

Ik hoop van harte dat er aan het hele coronagebeuren gauw een einde komt, en dat mijn omgeving mijn nieuwe lichaam snel als normaal gaat zien.

Tot die tijd moet ik maar dealen met alle veranderingen en hopen op rustigere tijden.

de groene zone!!!!

Wie had dit ooit gedacht?

Ik durfde er eerlijk gezegd niet van te dromen dat ik ooit nog in de groene, de gezonde,  BMI zone terecht zou komen.

Afgelopen weken ging het afvallen met ups & downs.

2 ons eraf, 3 ons erbij, 4 ons eraf etc etc

Dan ineens weer, in bv 3 dagen, een kg eraf, en dan weer 10 dagen helemaal niks.

Zo ook afgelopen week, maar vanmorgen werd ik weer blij verrast met een daling van 7 ons.

Hartstikke super, maar wat nog leuker is, is dat ik daarmee op het mooie getal van -45kg kwam en in de groene zone terecht kwam met een  bmi van 24.8

Het viel mij al op de laatste tijd dat er steeds meer mensen aan mij vroegen; "ben jij nou zo afgevallen"?

Ik denk dat er nu misschien ook wat in mijn gezicht veranderd is, waardoor men het steeds duidelijker ziet.

Mijn gezin ziet mij dagelijks, ik kijk dagelijks in de spiegel, maar mensen die ik maar af toen zie die zien dan blijkbaar wel het verschil.

Ik merk het nu alleen nog aan mijn kleding.

De broeken die ik nog niet zolang heb, zakken alweer van mijn kont en de strakke truitjes zitten niet meer zo strak ....

Binnenkort maar weer op zoek naar nieuwe kleding.

Gek, hoe je gevoel over shoppen kan veranderen.

Er was een tijd dat ik het heerlijk vond, toen kwam er een tijd dat ik het verafschuwde. Ik kwam met regelmaat chagrijnig en teleurgesteld uit de pashokjes omdat het weer eens niet paste of niet mooi stond.

Nu is het uiteraard leuker om te kopen, niet meer in de grote maten winkels, geen XXL meer, geen tenten meer.

Alleen is het nu zo, dat het echt zonde is om mooie (dure) kleding te kopen als je het na 1 a 2 maanden alweer weg moet doen omdat het te groot is geworden.

Ik verkoop wel een hoop op Vinted, maar je krijgt er  maar een fractie van van wat het ooit gekost heeft.

Van mijn kinderen kreeg ik voor mijn verjaardag een fashion cheqeu van E100,- , maar die bewaar ik nog even tot ik een zo goed als stabiel gewicht heb. Dan kan ik daar echt wat moois voor kopen.

Wel heb ik mezelf afgelopen week op een set nieuwe ringen getrakteerd.

Ik ben al een paar jaar fan van het merk Kaschka, en mijn ringen die ik had werden echt te groot.

Daarom heb ik mezelf een nieuwe set cadeau gedaan!

2 zilveren buitenringen, en 3 kleuren middenring.

De pijn die ik in maart in of net onder mijn maag had, is daarna nog 2x terug gekomen.

Het houdt zo'n anderhalf a twee uur aan, en is dusdanig erg dat ik echt even stil moet staan om de pijn te verwerken.

Gelukkig houdt de pijnscheut niet lang aan, maar als je niet thuis bent is het niet fijn.

Ik blijf dus nog even de dubbele dosis maagbeschermers innemen en hou het goed in de gaten.

Mocht het erger worden, trek ik wel weer aan de bel.

Door de corona crisis zie ik mijn groep, mijn dreamteam, nog steeds niet.

Gelukkig hebben we nog goed contact via de app, maar het is toch anders. 

Ik mis ze, ik wil ze zien en een knuffel geven. Want ja, zo'n fijn contact hebben we met elkaar.

Zo af en toe komt er een foto via de app door, en dan schrik ik ook van de veranderingen. Maar wat zal ik ze graag weer live zien....

Vanmorgen had ik het blijde nieuws van mijn bmi in de app gezet, en als je dan ziet wat voor positieve reacties er dan komen, dat doet je echt goed.

Deze mensen weten waar je het over hebt, weten wat je doormaakt, weten hoe je je voelt.

Daarom ben ik ook echt dankbaar dat deze groep op mijn pad is gekomen.

Lief dreamteam; ik mis jullie, en hoop echt oprecht dat we nog heeeeel lang contact met elkaar zullen houden.

xxx

rare tijd

Wat leven we momenteel toch in een rare wereld...

Bijna de hele wereld staat stil.

Grotendeels van de winkels zijn gesloten, scholen zijn dicht en veel mensen zitten thuis.

Mijn man en zoon zijn ook al 4 weken thuis.

Het is te doen, maar leuk is het niet (voor hun).

Voor onze zoon is het allemaal heel spannend.

Hij zit in het examenjaar en vindt het lastig om met deze verandering om te gaan.

Af en toen krijgen ze een opdracht, maar veel is het niet.

Hij heeft nog 1 toets te gaan, en dan is het maar afwachten of hij geslaagd is....

Vreemd allemaal.

Ik werk gelukkig nog wel.

Dat wil zeggen; ik ben blij dat ik 20 uur per week onder de pannen ben, maar fijn is anders.

Werken in een supermarkt vergt momenteel de nodige aanpassingen.

De eerste 2 weken was het alle hens aan dek i.v.m het enorme hamsteren, nu is het een stuk rustiger maar wel met veel meer maatregelen.

De 1.5 meter afstand blijft een moeilijk dingetje. Oké, het kan niet altijd en overal, maar met een beetje geduld en aanpassing kom je er wel.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat, als ik op mijn werk ben, het vreemd vind dat men er moeite mee heeft, maar als ik zelf naar een andere winkel moet het toch ook wel een gedoe begin te vinden.

Overal verplicht een mandje of karretje meenemen, aparte in en uitgangen, afstand bewaren etc etc.

Kortom, het is voor iedereen een gedoe.

Laten we maar hopen dat het allemaal gauw over is en we weer normaal kunnen doen.

Tot die tijd; heb geduld en wees lief voor elkaar.

Wat mijn lijf en afvallen betreft;

Het gaat langzaam maar gestaag.

Ik zit nu op -42.5kg.

Uiteraard gaat het niet meer zo hard, maar langzaam gaat er zo'n 3 tot 6 ons per week af.

De vraag "hoeveel wil je er nog af hebben" wordt steeds vaker gesteld.

Ik kan daar uiteraard wel een antwoord opgeven, maar ik heb het gewoon niet voor het zeggen.

Men zegt dat je pas na 1 a 1,5 jaar op een stabiel gewicht komt, en ik ben pas een kleine 7 maanden onderweg.

Misschien val ik nog 10kg af om vervolgens weer 5kg aan te komen, of misschien val ik nog maar 5kg af.

Ik weet het gewoon niet.

Ik heb nu broekmaat 40 en trui/shirtmaat M.

Dat is heel netjes dacht ik zo, maar als dat t.z.t 38 en S wordt, ook prima. We zien wel.

 

De vreselijke pijnscheuten in of net onder mijn maag die ik had, heb ik gelukkig niet meer.

Helaas wel veel last van darmkrampen.

Volgende keer maar eens met de arts overleggen wat dat kan zijn of wat ik daaraan kan doen.

Verder gaat het z'n gangetje.

Naar aanleiding van de eettest die ik van de diëtist had gekregen ben ik meer zuivel en fruit gaan eten, dus dat gaat ook goed.

Morgen, 16 april, hadden we eigenlijk weer een meeting in Velp op de agenda staan.

Uiteraard gaat dat niet door.

Dat ik niet op en neer naar Velp hoef te rijden en daar een hele middag moet zitten praten en luisteren, vind ik niet zo erg. 

Ik merkte de laatste keren dat ik erg vermoeiend begin te vinden.

Maar.....ik mis mijn groep, mijn dreamteam zoals wij onszelf noemen, wel heel erg.

We hebben het goed met elkaar. Nooit een onvertogen woord of ergernis. Iedereen is anders, maar toch zijn we allemaal gelijk.

We weten van elkaar waar we tegenaan lopen, delen lief en leed, en dat voelt zo goed.

Ik hoor regelmatig zeggen dat men dingen in de groep wil en durf te delen omdat we ons veilig in de groep voelen.

Er wordt niet geroddeld (althans, niet dat ik weet...) en niemand wordt buitengesloten.

Hoe fijn is dat?

Zeker in deze tijd is het zo fijn om mensen om je heen te hebben (al is het digitaal), die naar je luisteren, met wie je alles kunt delen, met wie je kunt lachen en bij wie je je goed voelt.

Dus dreamteam, als jullie meelezen: dank voor wie jullie zijn en voor alle support voor nu en hopelijk nog in de verre toekomst!!!

Niet altijd rozengeur en manenschijn....

Om maar positief te beginnen;

Ik ben nog steeds blij dat ik vorig jaar de grote stap heb genomen om dit, nog grotere avontuur, aan te gaan.
De aanloop naar de operatie duurde (in mijn ogen) vreselijk lang, de operatie viel niet mee en het herstel nog minder.
3 dagen langer in het ziekenhuis gelegen dan "normaal" , en er best een tijd over gedaan om weer iets van energie terug te krijgen.

Maar terugkijkend op die tijd viel het echt wel mee, en zal ik het zo weer doen.
Ik zal het zeker niemand afraden, maar wel waarschuwen om er heel goed over na te denken.
Want nee, het is niet zomaar iets.
Je wereld staat echt wel even op z'n kop, en die komt niet meer in dezelfde positie terug.

Nog dagelijks zie ik de voordelen ervan in.
Ik heb nu weer meer energie, ik kan weer sporten, ik zit letterlijk en figuurlijk beter in mijn vel en mijn sociale leven heeft ook weer een boost gekregen.
Wat wil een mens nog meer?

Nou heb ik niet zo heel veel meer te wensen, maar mijn lijf blijkbaar wel.....
Omdat de bijeenkomst deze week, door het corona virus, niet door kon gaan, hebben we digitaal en telefonisch contact gehad met de kliniek.
Zo kreeg ik van de diëtist een checklist met 23 vragen om te kijken of ik van alles wel genoeg binnen krijg.
2 vragen hadden een positieve uitkomst. Dat waren de vragen of je wel de voorgeschreven vitamines inneemt.
Ja, die neem ik dagelijks braaf in.
In het begin was dat even zoeken naar het juiste moment (3x p dag calcium en 1x p dag multi vit.), maar na enige tijd is daar een goed ritme ingekomen.
Eerst dacht ik dat het handig was om voor het slapen de multi vit in te nemen, omdat het niet in combinatie met de calcium kan. Maar helaas kreeg ik daar 's nachts veel last van (buikpijn).
Nu weet ik dat ik deze het beste 's morgens na de maagbeschermer en voor het ontbijt kan innemen, dan heb ik nergens last van. De calcium kan ik daarna 3x over de dag verdelen.

Maar de overige 21 vragen scoorde dus niet goed, sterker nog; ik zat bij elke vraag zo'n beetje aan het minimum.
Ik heb direct overleg gehad met de diëtist, en zij heeft mij telefonisch de nodige tips gegeven om hiermee aan de slag te gaan.
Met mijn huidige eetpatroon is het duidelijk dat ik veel te weinig van alles binnen krijg.
We hebben het hier dan over eiwitten, koolhydraten, vetten, vezels en vocht.
Ik zal voor mezelf een nieuw eetschema moeten maken om te zorgen dat ik meer van dat alles binnen krijg.
Hoe, weet ik nog niet. Want naar mijn idee kan ik niet meer eten en drinken dan ik nu al doe.
Dat wordt puzzelen....

Dat mijn lichaam tegen deze tekorten in opstand komt is me nu ook duidelijk.
Mijn huid is bleek, mijn gezicht grauw en mijn haar is vreselijk aan het uitvallen.
In het begin viel de haaruitval nog niet zo op, maar nu krijg ik enorme dunne plekken die niet meer te verbergen zijn.
Ik had al geen volle bos, maar dat je nu mijn hoofdhuid duidelijk ziet vind ik echt vreselijk.
Het schijnt erbij te horen als je zo snel zoveel afvalt, het schijnt dat het uiteindelijk wel weer goed komt, maat toch....
En nieuw haar is niet zomaar even op de lengte die ik nu heb.

Ook heb ik afgelopen week contact gehad met de huisarts.
Voor de derde keer had ik een aanval van pijnscheuten in of net onder mijn maag.
De pijn kwam en ging, net als weeën, en kon zo'n 2 uur aanhouden.
Ik heb van haar extra maagbeschermers gekregen en goeie pijnstillers voor als het weer komt.
Kijken hoe dat gaat. Mocht het regelmatig terugkomen of ik krijg er andere klachten bij, dan moet ik direct weer contact opnemen en wordt er een echo of scan gemaakt om te kijken of het galstenen zijn.
Mocht dat het geval zijn, dan zal de galblaas eruit moeten....

Zo zie je maar, het is niet alleen maar positief.
Uiteraard zijn er mensen die er veel slechter aan toe zijn, maar voor mij was het deze week even weer met beide benen op de grond komen en beseffen dat een lichaam echt wel meer vraagt dan je soms denkt.

Vol verbazing blijven de cijfers zakken

Twee weken geleden zakte de broeken me van de kont af, dus besloot ik een goeie spijkerbroek te gaan kopen.
Maat 44 was te groot in mijn taille, maar op de benen zat ie nog wel goed.
42 durfde ik nog niet aan.
Ik ben voor de tussenmaat 33 gegaan, en die zat als gegoten!!!

Trots en blij heb ik er precies 2 weken van kunnen genieten....

Ja, ook deze zit alweer te ruim in de taille en rondom mijn heupen.



Dus, weer de stad in voor een andere spijkerbroek.
Uiteraard kan ik deze nog wel met een riem aan, maar echt mooi is het niet als hij te wijd rondom de heupen zit.
Ik naar mijn nieuwe favoriete winkel Nohra. Een leuke winkel met nog leukere, maar zeker ook betaalbare kleding. Ik was immers niet van plan om weer zo'n dure spijkerbroek te kopen voor een paar weken.
Vol spanning ben ik met maat 42 het pashokje ingegaan.
( de teleurstelling die ik de afgelopen jaren in de pashokjes heb ervaren, zit nog goed in mijn geheugen...)
Maar het ging goed. De broek ging makkelijk omhoog en de knoop en rits gingen zonder problemen dicht.
Maar na een tijdje door de winkel lopen, op zoek naar nog meer leuks, merkte ik dat ook deze broek los in de taille zat en ruim op de heupen.
mmmmm, het zal toch niet?????
Toch maar even voor de zekerheid een maat 40 proberen...
Whaaaaaaaaaa...... ook deze ging zonder problemen aan!!!!! En deze zat ook gewoon veel mooier aan de bovenkant.
Ik heb dus gewoon een spijkerbroek maat 40!!!!!

Trots en blij ben ik daarna nog op zoek gegaan naar een truitje.
Ik vond er een, en pakte hoopvol een L.
Zonder problemen ging hij aan, maar toen ik goed keek zag ik dat ook deze toch wat te groot was.
Een aansluitend model moet niet wijd zitten toch?
Ook hier weer vol spanning een maat kleiner geprobeerd.
En ook hier weer vol verbazing dat het als gegoten zat.
Een spijkerbroek maat 40 en een strak truitje maat M. Hoedan????
Ik snap er nog steeds niks van.


Vandaag, 18 Maart, is het precies een half jaar geleden dat ik geopereerd ben.
Gister was ik precies 39kg kwijt, maar helaas zat er vanmorgen weer een paar ons bij.
Ik maak me daar niet zo druk meer om, althans dat probeer ik. Ik weet dat het goed komt, ook al kan het soms toch nog frustreren.
Maar hé, 39 of 38.6 in 6 maanden is en blijft gewoon bizar.

Ik voel me goed, heb meer energie en ben nog altijd blij met deze keuze.
Hoeveel er nog afgaat de komende maanden gaan we zien, het zal zo tussen de 5 en 10kg zijn denk ik. We gaan het meemaken.

Nu we allemaal thuis zitten ivm het corona virus, ben ik vanmorgen maar eens in mijn kledingkast gedoken en heb alles wat te groot is eruit gehaald.
Ik schat dat het zo'n 10kg aan kleding was. 5 volle vuilniszakken!!!!
Twee daarvan kunnen rechtstreeks naar de container, de rest probeer ik op Vinted te verkopen.

Helaas is ook de bijeenkomst van de kliniek afgelast, dus moet ik nog langer wachten om mijn groep weer te zien.
Ik ben zo benieuwd hoe ze er allemaal uitzien.
Het is inmiddels alweer 2 maanden geleden, ik begin ze te missen....
Hopelijk kunnen we elkaar volgende maand weer bewonderen.
Tot die tijd blijven we gezellig appen 😃

de eindstreep is in zicht....

Tja, als je een verhaal deelt op instagram en facebook waarin staat dat je 35 kg bent afgevallen, en daarin verwijst naar je blog, moet je ook een blog schrijven...

Een beetje de verkeerde volgorde, maar nu dan toch de blog.







Even teruglezend zag ik dat ik op 17 januari de -30 kg had bereikt.
Nu is het 19 februari en kan ik u melden dat het inmiddels -35 kg is.
Waar ik dacht dat het allemaal wat langzamer of helemaal niet meer ging, is er toch weer in precies een maand 5 kg af.
Als je elke dag (ja dat doe ik) op de weegschaal staat, en steeds ziet dat er slecht 1 of 2 onsjes af is, of zelfs iets erbij , of er gebeurt niks, dan zie je het geheel niet meer.
Maar als je dan zo terug kijkt wat het resultaat van een maand is, valt dat toch weer reuze mee.
5 kg in een maand is gewoon heel netjes. Niks te klagen dus.

Jammer genoeg heb ik nooit mijn omvang gemeten, maar dat het nu goed te zien is, is wel duidelijk.
Steeds meer mensen zeggen dat ze het wel heel duidelijk zien nu. Mag ook wel met -35kg 😏

Mijn moeder vroeg of ik alweer aan nieuwe kleding toe ben.
Ja, eigenlijk wel. Maar ik probeer het nog even uit te stellen.
De laatste keer dat ik helemaal los ben gegaan in een kledingzaak is zo'n 2 maanden geleden met een resultaat van -25 kg.
Dus ja, nu 10 kg verder wordt het eigenlijk wel weer tijd.
Ik heb nog maar 2 broeken ( een blauwe en zwarte spijkerbroek), die ik voornamelijk op mijn werk draag en thuis draag is zoveel mogelijk de jurken die ik in december heb gekocht.
De broeken zitten op mijn benen nog prima, maar in mijn taille veel te wijd. Omhoog houden met een riem dus.
De jurken zijn wat aan de wijde kant, maar ik denk dat ik het daar nog wel even mee vol kan houden tot het voorjaar.

Volgens de "monitor je gewicht" app, die berekent wanneer je je streefgewicht behaalt, ben ik half april klaar.
Dat wil zeggen, dan ben ik op een gewicht wat voor mij acceptabel is.
Volgens de bmi berekeningen zal ik daarna nog 5 a 10 kg moeten afvallen om netjes in een gezond bmi te zitten. Maar met mijn doel zit ik net tegen de bovengrens aan, en dat vind ik oke.

Waar ik wel bang voor ben, is de toekomst.
Ik hoor steeds vaker de verhalen van mensen die iemand, of meerdere mensen, kennen die na een aantal jaren weer flink zijn aangekomen.
Ik kan/wil/durf me er nog geen voorstelling van te maken, maar hou m'n hart vast.
Stel je voor dat ik over 5 jaar weer terug bij af ben..... Ik moet er niet aan denken.

Ik weet dat ik nu nog maar een fractie eet van wat ik voor mijn operatie op kon. Maar ik moet ook eerlijk zeggen dat ik nu nergens last van heb/krijg.
Ik kan alles eten, soms kan ik ergens ineens misselijk van worden, maar over het algemeen gaat alles goed.
Wat als mijn maag toch weer groter wordt en de porties worden langzaamaan ook weer groter????
Ik hoop maar dat ik dat op tijd in ga inzien en zelf aan de rem weet te trekken.

Dat ik nu niet meer op dieet ben klopt, maar het blijft een feit dat je levenslang hebt....

Terug in de stoptrein

Op 17 Januari bereikte ik het mooie getal van -30kg.
Wat een mijlpaal was dat!!!!

30kg in precies 4 maanden tijd, echt bijzonder.
Dat is een gemiddelde van 7.5kg per maand. 
      

Bij de NOK werd ook geconstateerd dat ik boven het gemiddelde zit.
Niet verontrustend, maar netjes net boven de bovenste lijn.

Dat het niet in dat tempo door kon denderen was natuurlijk wel te verwachten.
Ik zit nu dus weer rustig in de stoptrein ipv de intercity.
Sinds 17 januari is er (slechts) 3 kg af, en dat is ook nog steeds netjes.
Een kilo per week is mij voorheen, met wat voor dieet dan ook, ook nog nooit gelukt.

Dus hoe zuur het af en toe ook is om stil te staan, of zelfs een paar ons aan te komen (die er de volgende dag wel weer af zijn...), ik realiseer me nu echt wel hoeveel er al af is en van hoever ik gekomen ben.
De ene dag is dat onwerkelijk en snap ik er niks van, de volgende dag sta ik te dansen voor de spiegel.

De complimenten "je ziet er goed uit" blijven komen, maar blijven ook moeilijk te ontvangen.
Al die aandacht, en met name voor mijn lichaam die ik jaren verafschuwd heb, is echt moeilijk te handelen.

Maar vandaag sprak ik een (mannelijke) collega die constateerde dat het nu wel heel duidelijk te zien is dat ik zoveel kwijt was.
Dat was echt een oprecht compliment en voelde goed. Dankjewel W.
Niet dat ik denk dat de overige complimenten niet oprecht zijn, maar ze worden zo makkelijk gezegd.

Ook de vraag "hoeveel wil je er nog af hebben" en de opmerkingen "niet teveel hoor", "niet te doorslaan hoor" , komen steeds vaker.
Tja, hoeveel wil ik er nog af hebben? Hoeveel wil mijn lijf nog kwijt?
Ik weet het niet.
Ik denk dat als ik nu nog zo'n 10kg kwijt ben, dat ik het wel welletjes vind.
Maat 40/42 vind ik echt oke, voor mij hoeft het echt geen 36/38 te worden.
Maar ik heb het gewoon niet in de hand. Mijn lichaam stopt wanneer het wil, en dat kan bij 80kg zijn maar net zo goed doorgaan tot 65.
Ik zie wel.
Als ik merk dat het te ver gaat, ga ik hulp zoeken om op een gezonde manier te stabiliseren.
Maar zover ben ik voorlopig niet.

Over 16 weken ga ik voor de derde keer naar Bali.
Dat ik een hele nieuwe zomergarderobe nodig heb is wel zeker, dus ik hoop voor die tijd lekker een dagje met zus te shoppen .
Ook fijn dat ik nu ook een deel van mijn zomerkleding daar kan kopen.
De gemiddelde Balinees is klein en slank, dus plussize kleding kon ik daar voorheen niet vinden.

Eerst zien of ik de komende 16 weken nog 10kg kwijt raak....