Bijna de hele wereld staat stil.
Grotendeels van de winkels zijn gesloten, scholen zijn dicht en veel mensen zitten thuis.
Mijn man en zoon zijn ook al 4 weken thuis.
Het is te doen, maar leuk is het niet (voor hun).
Voor onze zoon is het allemaal heel spannend.
Hij zit in het examenjaar en vindt het lastig om met deze verandering om te gaan.
Af en toen krijgen ze een opdracht, maar veel is het niet.
Hij heeft nog 1 toets te gaan, en dan is het maar afwachten of hij geslaagd is....
Vreemd allemaal.
Ik werk gelukkig nog wel.
Dat wil zeggen; ik ben blij dat ik 20 uur per week onder de pannen ben, maar fijn is anders.
Werken in een supermarkt vergt momenteel de nodige aanpassingen.
De eerste 2 weken was het alle hens aan dek i.v.m het enorme hamsteren, nu is het een stuk rustiger maar wel met veel meer maatregelen.
De 1.5 meter afstand blijft een moeilijk dingetje. Oké, het kan niet altijd en overal, maar met een beetje geduld en aanpassing kom je er wel.
Ik moet wel eerlijk zeggen dat, als ik op mijn werk ben, het vreemd vind dat men er moeite mee heeft, maar als ik zelf naar een andere winkel moet het toch ook wel een gedoe begin te vinden.
Overal verplicht een mandje of karretje meenemen, aparte in en uitgangen, afstand bewaren etc etc.
Kortom, het is voor iedereen een gedoe.
Laten we maar hopen dat het allemaal gauw over is en we weer normaal kunnen doen.
Tot die tijd; heb geduld en wees lief voor elkaar.
Wat mijn lijf en afvallen betreft;
Het gaat langzaam maar gestaag.
Ik zit nu op -42.5kg.
Uiteraard gaat het niet meer zo hard, maar langzaam gaat er zo'n 3 tot 6 ons per week af.
De vraag "hoeveel wil je er nog af hebben" wordt steeds vaker gesteld.
Ik kan daar uiteraard wel een antwoord opgeven, maar ik heb het gewoon niet voor het zeggen.
Men zegt dat je pas na 1 a 1,5 jaar op een stabiel gewicht komt, en ik ben pas een kleine 7 maanden onderweg.
Misschien val ik nog 10kg af om vervolgens weer 5kg aan te komen, of misschien val ik nog maar 5kg af.
Ik weet het gewoon niet.
Ik heb nu broekmaat 40 en trui/shirtmaat M.
Dat is heel netjes dacht ik zo, maar als dat t.z.t 38 en S wordt, ook prima. We zien wel.
De vreselijke pijnscheuten in of net onder mijn maag die ik had, heb ik gelukkig niet meer.
Helaas wel veel last van darmkrampen.
Volgende keer maar eens met de arts overleggen wat dat kan zijn of wat ik daaraan kan doen.
Verder gaat het z'n gangetje.
Naar aanleiding van de eettest die ik van de diëtist had gekregen ben ik meer zuivel en fruit gaan eten, dus dat gaat ook goed.
Morgen, 16 april, hadden we eigenlijk weer een meeting in Velp op de agenda staan.
Uiteraard gaat dat niet door.
Dat ik niet op en neer naar Velp hoef te rijden en daar een hele middag moet zitten praten en luisteren, vind ik niet zo erg.
Ik merkte de laatste keren dat ik erg vermoeiend begin te vinden.
Maar.....ik mis mijn groep, mijn dreamteam zoals wij onszelf noemen, wel heel erg.
We hebben het goed met elkaar. Nooit een onvertogen woord of ergernis. Iedereen is anders, maar toch zijn we allemaal gelijk.
We weten van elkaar waar we tegenaan lopen, delen lief en leed, en dat voelt zo goed.
Ik hoor regelmatig zeggen dat men dingen in de groep wil en durf te delen omdat we ons veilig in de groep voelen.
Er wordt niet geroddeld (althans, niet dat ik weet...) en niemand wordt buitengesloten.
Hoe fijn is dat?
Zeker in deze tijd is het zo fijn om mensen om je heen te hebben (al is het digitaal), die naar je luisteren, met wie je alles kunt delen, met wie je kunt lachen en bij wie je je goed voelt.
Dus dreamteam, als jullie meelezen: dank voor wie jullie zijn en voor alle support voor nu en hopelijk nog in de verre toekomst!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten